Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ακόμα επίθεσης από το Κράτος-Κεφάλαιο εναντίον της εργατικής τάξης και των κεκτημένων δημόσιων παροχών. Πιο συγκεκριμένα, με τα νέα μέτρα διαθεσιμότητας σε πολλούς κλάδους του δημοσίου, αλλά και με τον κατακερματισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων γενικότερα, χάνεται το δικαίωμα στην εργασία, ενώ η δημόσια δωρεάν παιδεία και η υγεία διαλύονται.
Στον πανεπιστημιακό μικρόκοσμο αντανακλάται η ίδια επίθεση. Οι μεταρρυθμίσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν αποτελέσει κεντρικό ζήτημα των τελευταίων χρόνων στη καπιταλιστική δημόσια σφαίρα. Τόσο καιρό παρακολουθούμε τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου(Νόμος Διαμαντοπούλου), όχι με την έννοια της πλήρους αποστασιοποίησης του κράτους, κάτι που άλλωστε είναι και αδύνατο, αλλά με την έννοια της λειτουργίας του βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων αποδοτικότητας και κόστους. Το πανεπιστήμιο-επιχείρηση επιτίθεται σε αυτούς που υποτίθεται πως υπηρετεί μεταθέτοντας το κόστος της λειτουργίας του στους φοιτητές(σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και τελικά δίδακτρα ). Στόχος τους είναι η δημιουργία ενός πειθαρχημένου, ευέλικτου και υποτιμημένου εργατικού δυναμικού.
Το κράτος υπονομεύοντας τα συμφέροντα των φοιτητών και εργαζομένων προωθεί υπόγεια την είσοδο πάσης φύσεως αφεντικών, managers και εργολάβων στο πανεπιστήμιο με σκοπό το προσωπικό τους κέρδος. Αυτή η πρακτική έχουμε δει να εφαρμόζεται ήδη με την ύπαρξη ιδιωτικών καταστημάτων στον ακαδημαϊκό χώρο.
Η πιο πρόσφατη επίθεση του κράτους στη παιδεία ήρθε με το νέο μέτρο διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων 8 πανεπιστημίων. Συγκεκριμένα, 1349 εργαζόμενοι μπαίνουν στον προθάλαμο της ανεργίας, χαρακτηριζόμενοι ως πλεονάζον προσωπικό, παρά τις εκθέσεις των Πρυτανειών που τονίζουν την υποστελέχωση διοικητικών τμημάτων. Όλη αυτή η κατάσταση είναι ακόμα μία περίπτωση που ανοίγει το δρόμο για την προώθηση επισφαλών σχέσεων εκμετάλλευσης με την είσοδο των εργολάβων στο «δωρεάν και δημόσιο» πανεπιστήμιο.
Απέναντι στις εξελίξεις αυτές οι εργαζόμενοι σε συντονισμό και με άλλα κομμάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας απαντούν συλλογικά με κινητοποιήσεις, απεργίες και καταλήψεις. Το κράτος από τη πλευρά του ως «εγγυητής» της νομιμότητας εντείνει τη καταστολή του τρομοκρατώντας όσους αγωνίζονται και προσπαθώντας να διασπάσει τον αγώνα τους επιβάλλοντας την διαδικτυακή υποβολή των ατομικών στοιχείων των διοικητικών υπαλλήλων για να διαμορφώσουν τους πίνακες της αξιολόγησης. Παράλληλα, όσοι αρνηθούν να ακολουθήσουν αυτή τη διαδικασία τίθενται αυτομάτως σε αργία. Προφανώς, δεν θεωρούμε απαραίτητο να τονίσουμε ότι η διαθεσιμότητα ισούται με απόλυση.
Οι διοικητικοί όπως και σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι μέσα στη κοινωνία αποτελούν κομμάτια της τάξης μας και δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα λιγότερο από το να σταθούμε έμπρακτα αλληλέγγυοι δίπλα τους, πόσο μάλλον σε ένα θέμα που μας αφορά τόσο άμεσα. Προτάσσουμε τη συλλογική δράση και το χτίσιμο νέων κοινοτήτων αγώνα μέσα στα πανεπιστήμια, όχι για να παίξουμε ένα υποστηρικτικό, κριτικό, διανοουμενίστικο ρόλο, αλλά για να υπερασπιστούμε από κοινού τα συμφέροντα μας, το μέλλον και τις ανάγκες μας. Δεν θα μπούμε καν στη διαδικασία να ενστερνιστούμε-σχολιάσουμε το ψευτοδίλλημα της κυριαρχίας: χαμένο εξάμηνο ή δημόσιο πανεπιστήμιο. Η απάντηση μας είναι ξεκάθαρη.