Και μια κουβέντα για τις εκλογές…

-Τι είναι οι φοιτητικές εκλογές;
-Είναι η μέρα του χρόνου που επιλέγεις ποιοι θα αποφασίζουν για σένα όλες τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Μέσα στην προεκλογική γιορτή η ανάθεση, η παθητικότητα και η μη συμμετοχή στην λήψη των αποφάσεων μετονομάζονται σε ύψιστο πολιτικό καθήκον προσπαθώντας να σε πείσουν πως είναι ο μόνος τρόπος πολιτικής δραστηριοποίησης και διεκδίκησης. Οι ανάγκες, οι δράσεις και οι επιθυμίες μας θα πρέπει να συρρικνωθούν σε μία στοίβα από ψηφοδέλτια και εσύ καλείσαι να δώσεις προκαθορισμένες απαντήσεις.
-Και πώς λειτουργεί αυτό;
-Πρόκειται για μια μικρογραφία του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος όπου ιεραρχικά και από τα πάνω παίρνονται οι αποφάσεις. Διοικητικά Συμβούλια, Γενική Συνέλευση Τμήματος, προημερησίας, πλαίσια…όλη αυτή η γραφειοκρατικοποίηση αποθαρρύνει τις ανένταχτες φοιτήτριες και φοιτητές από την άμεση συμμετοχή και προωθεί την λογική της αντιπροσώπευσης δημιουργώντας ηγετικές και μεσσιανικές φιγούρες στο σώμα των φοιτητ(ρι)ών. Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών καθώς και οι συνελεύσεις των τμημάτων απαξιώνονται με αυτό τον τρόπο και αντικαθίστανται από διοικητικά συμβούλια στα οποία λόγο έχουν μόνο οι φοιτητικές παρατάξεις αναλογικά με τις έδρες τους.
-Ποιοι είναι αυτοί που ξέρουν καλύτερα από εμάς ποιες είναι οι ανάγκες μας;
-Είναι αυτοί που εμφανίζονται σε συγκλήτους και ΓΣΤ καθηγητών και παριστάνοντας τους εκπροσώπους των συμφερόντων των φοιτητ(ρι)ών νομιμοποιούν με τον λόγο τους τις αποφάσεις που παίρνονται σε βάρος μας. Επωφελούνται παράλληλα με τον τρόπο αυτό για την ακαδημαϊκή και πολιτική τους καριέρα προσπαθώντας άλλοτε να λάβουν πολιτική υπεραξία από τους φοιτητικούς αγώνες και άλλοτε λειτουργώντας ως «μεσολαβητές» και «πουλώντας» μια μυθοποιημένη φοιτητική ζωή.
-Δεν αποφασίζουν το καλύτερο για εμάς;
-Δεν έχουμε την αυταπάτη ότι οι φοιτήτριες και οι φοιτητές αποτελούν ένα ομοιογενές σώμα με κοινά ταξικά συμφέροντα. Οι διεκδικήσεις τους περιορίζονται σε διεκδικήσεις ενός πολυπόθητου «πτυχίου με αξία» και λειτουργώντας ως φερέφωνα του πανεπιστημιακού θεσμού δουλεύουν για ένα εντατικοποιημένο, ιδιωτικοποιημένο πανεπιστήμιο υψηλού κύρους στις αξιολογήσεις ανεξάρτητα με το αν αυτό είναι προσιτό σε όλες και όλους εμάς που αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε παράλληλα με την φοίτηση μας. Επιπλέον, το πτυχίο ομοιογενοποιείται και ποσοτικοποιείται έτσι ώστε να μπορέσει να εξαργυρωθεί αργότερα προσμετρώντας τους έξτρα πόντους που σου παρέχουν με τις ημερίδες τους οι ίδιες πολιτικές παρατάξεις.
-Εντάξει, εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά…
-Η απαξίωση των φοιτητικών εκλογών και των κομματικών παρατάξεων δεν σημαίνει απαραίτητα αποπολιτικοποίηση και παθητικότητα. Η αδράνεια και η σιωπή άλλωστε τάσσονται υπέρ της κυριαρχίας. Η απαξίωση των αγώνων και των διεκδικήσεων συνάδει με την λογική της προσήλωσης σε μία ατομική ανέλιξη, ενθαρρύνει τον κοινωνικό κανιβαλισμό ανάμεσα στους φοιτητές, καταρρίπτει την μεταξύ τους αλληλεγγύη και τους εξοπλίζει για μια ανταγωνιστική αγορά εργασίας.

-Και τι μπορούμε να κάνουμε γι’αυτό;
-Από μικρές/μικρούς μας μαθαίνουν ότι ο τρόπος πολιτικής οργάνωσης και δράσης είναι τα κόμματα, οι παρατάξεις, η γραφειοκρατία και μετά… το χάος. Αυτός ο τρόπος πολιτικοποίησης αφήνει λίγα περιθώρια για μη θεσμική δράση. Εμείς δεν θέλουμε να αφήσουμε τις ζωές μας στα χέρια κανενός άλλου, προτάσσουμε ανοιχτές συνελεύσεις όλων των σχολών με ισότιμους όρους, οριζόντια και χωρίς τυπικές ή άτυπες ιεραρχίες. Συνδιαμορφώντας οι ίδιες για τις δράσεις μας διεκδικούμε τα συμφέροντα μας από τα κάτω και χωρίς διαμεσολαβήσεις. Συλλογικοποιούμαστε και αγωνιζόμαστε μέσα και έξω από τις σχολές στήνοντας οδοφράγματα στην επέλαση της κυριαρχίας.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

καταστολή και πανεπιστήμιο

Ο πρύτανης του πκ οδυσσέας ζώρας μεθοδεύει την εκκαθάριση των πανεπιστημιακών χώρων από καθετί κινηματικό, τις μελλοντικές διώξεις όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται για τα αυτονόητα και τη μετατροπή των φοιτητικών συλλόγων σε φερέφωνά επιχειρηματικών και ακαδημαϊκών συμφερόντων. Continue reading καταστολή και πανεπιστήμιο

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

                                                               Για την κατάληψη εργαστήριο
Την Δευτέρα 12/3/2018 καταλήφθηκε ένας χώρος στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έκτοτε λειτουργεί στην βάση της αυτοοργάνωσης, ανοικτό σε όσες/όσα/όσους συμφωνούν με τα χαρακτηριστικά του χώρου και με τις αποφάσεις να συνδιαμορφώνονται οριζόντια, με ισότιμους όρους από τη συνέλευση της κατάληψης. Continue reading ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ

Βιβλιοπαρουσίαση: “είμαστε τρελοί και ευτυχισμένοι”

Την Κυριακή 21/2 θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου ” είμαστε τρελοί και ευτυχισμένοι”
Σας περιμένουμε όλες και όλους στις 17.30

Αθήνα. Δεκαετία του ’80. Οι κοινωνικοί αγώνες εντείνονται, το ρεύμα εναντίωσης στη σοσιαλδημοκρατική καταστολή διευρύνεται και με ορμητήριο την πλατεία Εξαρχείων, βάζει “φωτιά” στο κέντρο της μητρόπολης. Ο Γιώργος Νικολαΐδης, με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και με την ψυχή στο στόμα, βρίσκεται εκεί όπου γράφεται η ιστορία. Και την αποτυπώνει σε άσπρο και μαύρο. Σήμερα, κι ενώ έχουν περάσει κάτι παραπάνω από τρεις δεκαετίες, ανασύρει από το αρχείο του και μοιράζεται μαζί μας το ακυκλοφορητο υλικό του, ενώ οι άνθρωποι που βρίσκονταν “ψυχή τε και σώματι” στο κάδρο των φωτογραφιών του, γράφουν για τα Εξάρχεια, τον “χώρο”, την αντιεξουσία, το Χημείο, τη δολοφονία Καλτεζά, το πανκ ροκ, τις ανεξάρτητες μπάντες, τα στέκια, τις συναυλίες… Κείμενα – μαρτυρίες, τα οποία, μαζί με τις σκληρές φωτογραφίες, σκιαγραφούν εκείνες τις πολύ ζωντανές μέρες και νύχτες επιθυμίας και δράσης. Τότε που οι καταληψίες του Χημείου αποχωρούσαν νικητές από τη μάχη ενάντια στην κρατική μηχανή, τραγουδώντας πάνω από τα οδοφράγματα, “είμαστε τρελοί κι ευτυχισμένοι”… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εισήγηση εκδήλωσης “Καταλήψεις και κέντρα αγώνα”

Το παρακάτω αποτέλεσε εισήγηση στην εκδήλωση για τα γενέθλια του στεκιού πολιτιστικών ομάδων στο ρέθυμνο με θέμα «καταλήψεις και κέντρα αγώνα» στις 2/6/17. Στην εκδήλωση συμμετείχαν και σύντροφοι από τις καταλήψεις rosa nera και ευαγγελισμό.

Δεν χρειάζεται να υπάρξει κάποιο μεμονωμένο περιστατικό για να ανοίξει ένας κύκλος συζητήσεων και εκδηλώσεων όσον αφορά τις καταλήψεις και τα κέντρα αγώνα και την σημασία αυτών. Όμως αξίζει να αναφερθεί ότι με την οργανωμένη επίθεση από την πλευρά του ελληνικού κράτους προς τους χώρους αυτούς τον τελευταίο καιρό πλέον η ανάγκη μπαίνει πιο επιτακτικά να ανοίγουμε τέτοιες συζητήσεις. Έτσι εμείς επιλέξαμε να μιλήσουμε γι αυτό το θέμα, γιατί τέτοιου είδους πρακτικές και μέσα πολιτικοποίησης δεν τα θεωρούμε ούτε απαρχαιωμένα και δοκιμασμένα, ούτε καταδικασμένα να αποτύχουν, αλλά ως μια πρώτη επίθεση στα θεμέλια του καπιταλισμού και γενικότερα στα κράτη που σκοπό έχουν την διατήρηση της ομαλότητας και της εξουσίας πάνω μας.
Στην Ελλάδα οι πρώτες καταλήψεις προκύπτουν είτε από ανάγκη για επιβίωση είτε από υποκείμενα που διεκδικούν διαβίωση με τους δικούς τους όρους. Οι πρώτες καταλήψεις που γίνονται τη δεκαετία του 80 είναι στεγαστικές και εμφανίζουν περιορισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και προτάγματα τόσο από τους καταληψίες όσο και από τις ίδιες τις καταλήψεις έτσι οι κινηματικές ανάγκες την περίοδο αυτή καλύπτονται περισσότερο από κοινωνικούς χώρους- στέκια.
Οι περισσότερες εμφανίζονται -προκύπτουν χωρίς πολιτικά προτάγματα, ανοργάνωτα ως αυθόρμητη απάντηση στην κοινωνική και οικονομική καταπίεση που δέχονται καταπιεσμένα κομμάτια. Πρόκειται κυρίως για μεμονωμένα άτομα ή ομάδες που ανήκουν σε ένα κύμα μεταναστών/-στριών που φτάνουν την δεκαετία του 90’ και είναι άστεγοι. Για τις πολιτικές καταλήψεις σημαντική ήταν και η εμπειρία – εξοικείωση από τις καταλήψεις στην Νομική και το Πολυτεχνείο καθώς και καταλήψεις σε πολλές σχολές και σχολεία κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης ως μέσο πίεσης. Καθοριστική, βέβαια, ήταν η επαφή με τις καταλήψεις και τους καταληψίες δυτικών χωρών όπως Λονδίνο , Άμστερνταμ, Βερολίνο που έγινε κυρίως μέσο του inter-rail και του Magic bus.
Μετά την άνοδο του πασοκ το ‘ 81 γίνεται η πρώτη κατάληψη, ταυτόχρονα πολιτική και στεγαστική , στην οδό Βαλτετσίου στα Εξάρχεια. Ο χώρος εξελίσσεται σε κέντρο οργάνωσης αντικρατικών αγώνων, στιγματίζεται από κρατικούς μηχανισμούς ως εστία ανομίας και χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Λίγους μήνες αργότερα εκκενώνεται βίαια , πραγματοποιούνται συλλήψεις και οι καταληψίες στοχοποιούνται. Ακολουθούν καταλήψεις σε νέο ηράκλειο , ηράκλειο και χαριλάου τρικούπη. Οι εκκενώσεις είναι γρήγορες με συλλήψεις των καταληψιών πυροδοτώντας όμως την κατάληψη διαρκώς και νέων χώρων. Το ’88 δημιουργείται στην κυψέλη η κατάληψη’’ λελας καραγιάννη’’ μία από τις μακροβιότερες καταλήψεις. Ενώ σημαντική την ίδια χρονιά είναι και η κατάληψη «πάτμου και καραβία» όπου οι κάτοικοι αντιτασσόμενοι στις κρατικές πολιτικές για την αναδιαμόρφωση του χώρου και δημιουργία σχολείου στηρίζουν την κατάληψη και διεκδικούν έναν ελεύθερο πολιτιστικό χώρο καθώς και την δημιουργία σχολείου στο διπλανό κτίριο. Το ’89 εμφανίζεται μετά από δεύτερη προσπάθεια κατάληψης η’’ βίλλα αμαλίας’’ άλλη μία από τις μακροβιότερες καταλήψεις. Η κατάληψη γίνεται από πάνκιδες και φέρνει στην Ελλάδα το diy. Γενικότερα την περίοδο 1988-1991 έχουμε ένα καταληψιακό κύμα όπως Κεραμεικού και Μυλλερού, Φυλής και Φερών, Ακομινάτου κ.ά.
Όπως είναι φυσικό καταλήψεις δεν γίνονται αποκλειστικά στον αθηναϊκό χώρο αλλά και στην Θες/νικη όπως η ΄΄Βίλα Βαρβάρας΄΄, η ΄΄Δέλτα΄΄, η Terra Incognita, η φάμπρικα υφανέτ, κατάληψη ορφανατροφείου κ.ά. Με την νέα χιλιετία αυτό το κύμα καταλήψεων εμφανίζεται και στην ευρύτερη επαρχία όπως στο Ηράκλειο Κρήτης με τον ευαγγελισμό, την Αυτοδιαχειριζόμενη Εστία, την κατάληψη στο ΠΙΚΠΑ, στα Χανιά η Rosa Nera, Παπαδοπέτρου και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι πολυτεχνείου, Στο Ρέθυμνο το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο Πανεπιστήμιο και η κατάληψη Παπαμιχελάκη,στη Πάτρα η ΄΄Μαραγκοπούλειο΄΄, κατάληψη Παραρτήματος, στο Βόλο η ΄΄Ματσάγκου΄΄ στα Γιάννενα, Αγρίνιο και άλλες περιοχές.
Οι πρώτες αυτές καταλήψεις αντιμετωπίζονται φανερά εχθρικά με τους καταληψίες να στιγματίζονται από την αριστερά ως προβοκάτορες/πρακτορες και από την δεξιά ως ‘’αλήτες’’. Η καταστολή, ωστόσο, δεν καταφέρνει να λειτουργήσει ανασταλτικά. Χώροι συνεχίζουν να καταλαμβάνονται όπως είδαμε σε όλη την χώρα.
Όσο για την Ευρώπη βλέπουμε πως καταλήψεις και κέντρα αγώνα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους μετά τον Μάη ’68. Αυτό έρχεται ως αποτέλεσμα της αδυναμίας που είχε το κράτος εν γένει στην Ευρώπη, να καλύψει βασικές ανάγκες των πολιτών του. Αξίζει να σημειωθεί πως οι καταλήψεις γινόταν και από (άκρο)-αριστερές ομάδες μαρξιστές ή μη καθώς παρατηρείται από πλευράς των ομάδων αυτών μια πλήρη αποδόμηση των κομματικών μηχανισμών.
Έτσι, έχουμε στην Μ.Βρετανία μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, όπου στο τέλος του, άφησε ένα κράτος κατεστραμμένο όσον αφορά τις υλικές ζημιές κι ένα μεγάλο μερίδιο πολιτών του χωρίς στέγη να αρχίζουν κι οι πρώτες καταλήψεις για να καλύψουν τις ανάγκες αυτές. Μετά το 2000 οι περισσότερες είναι στεγαστικές ή για καλλιτεχνική έκφραση κι όχι πολιτικές. Το πρόβλημα της στέγασης υπάρχει και στην Δανία την δεκαετία του ΄70 και σε συνδυασμό με την υψηλή ανεργία, δίνουν το έναυσμα σε αριστερούς, ακτιβιστές, πανκ και ανέργους να αρχίσουν να λαμβάνουν δράση όσον αφορά την κατάληψη κτιρίων. Μέσα στα ίδια σχεδόν πλαίσια, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 στην Ολλανδία, η ανάγκη στέγης κι η έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας οδηγεί κάποιον κόσμο στην κατάληψη κτιρίων. Περνάμε και στη δυτική Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ’70 που αρχίζουν κάποιες καταλήψεις από άκρο-αριστερούς και αντιεξουσιαστές. Με την ένωση των δύο κρατών το ’90, έχουμε ένα πρόσφορο έδαφος για τέτοιου είδους πρακτικές, καθώς οι αλλαγές αυτές στο κράτος είχε ως αποτέλεσμα πολλά κτίρια να μείνουν άδεια κι ανεκμετάλλευτα κι ο ανταγωνιστικός-αντιδραστικός κόσμος να έχει ένα νέο πεδίο δράσης. Ωστόσο, καθώς τα χρόνια πέρασαν ακολούθησαν πολλές εκκενώσεις και συλλήψεις. Κάπως έτσι φτάνουμε και στην Ιταλία του ’68 όπου εκεί κομμουνιστές κι αναρχικοί αρχίζουν τη δράση τους καταλαμβάνοντας κτίρια και δίνοντας τους την ονομασία ΄΄αυτοδιαχειριζόμενα κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα΄΄. Με τον τρόπο αυτό, ήθελαν να αντισταθούν στη μισθωτή σκλαβιά και να απεξαρτητοποιηθούν από εργατικά συνδικάτα και κόμματα της αριστεράς.
Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, το κράτος από την πλευρά του άρχισε να νομιμοποιεί τέτοια κτίρια κάτι που όπως φάνηκε αποδείχτηκε η πιο αποτελεσματική αντεπαναστατική δράση από πλευράς του.
Περνώντας στις ίδιες τις καταλήψεις και τα κέντρα αγώνα και την σημασία που βρίσκουμε εμείς στα μέρη αυτά, τα βλέπουμε ως απελευθερωμένα/επανοικειοποιημένα εδάφη, στα οποία παύουν να ισχύουν οι όροι ύπαρξης που επιβάλλει το υπάρχον σύστημα. Η λογική του κέρδους και της εκμετάλλευσης, η ιδιοκτησία καθώς και οι νόμοι που ορίζονται από κράτος και κεφάλαιο σταματούν εκεί που ξεκινούν οι καταλήψεις καθώς μέσα από αυτές παίρνουμε τη ζωή στα χέρια μας και την ορίζουμε σύμφωνα με τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Οι αρχές της αυτοργάνωσης, της οριζοντιότητας και της αλληλεγγύης με βάση τις οποίες λειτουργούν αυτές οι δομές οδηγούν στο χτίσιμο συντροφικών και ισότιμων σχέσεων απαλλαγμένων από τις διακρίσεις και τον ατομικισμό του υπάρχοντος κολαστηρίου. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά καθιστούν τις καταλήψεις κύτταρα ελευθερίας και παραδείγματα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε για το αύριο, στο σήμερα και το τώρα.
Ωστόσο δεν σταματούν εκεί. Τα κατειλημμένα εγχειρήματα καλύπτουν τις ανάγκες των καταπιεσμένων τόσο υλικές (π.χ. δικαίωμα στη στέγη, πρόσβαση σε αγαθά) όσο και κοινωνικές (π.χ. ελεύθερη έκφραση και δημιουργία)με όρους ανταγωνιστικούς προς το κράτος και το κεφάλαιο στεγάζοντας και δίνοντας ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά. Επίσης σε χώρους τέτοιους λαμβάνουν χώρα δραστηριότητες και εκδηλώσεις που βασίζονται σε αντιεμπορευματικούς όρους . Παράλληλα φιλοξενούνται πολιτικές και κινηματικές διαδικασίες, συνελεύσεις, συλλογικότητες και κινηματικές υποδομές. Έτσι, εντός τους, πραγματοποιούνται πολιτικές ζυμώσεις και αλληλεπιδράσεις, γεννιέται συντροφικότητα και πολιτικές σχέσεις. Οι κοινωνικές σχέσεις που δημιουργούνται και οι δράσεις που ξεπηδούν από αυτές αλληλεπιδρούν με τις κοινωνικές δυναμικές και ορθώνουν αναχώματα στην επέλαση της κυριαρχίας.
Έτσι οι καταλήψεις λειτουργούν τόσο ως παραδείγματα οργάνωσης της αυριανής κοινωνίας όσο και ως εστίες αντίστασης που στηρίζουν τον κόσμο του αγώνα και βάζουν αιχμές στο σήμερα, ανοίγοντας το δρόμο για την κοινωνική απελευθέρωση.
Οι περισσότερες πληροφορίες αντλήθηκαν από την «εστία ανομίας» ( Γενάρης 2013), το 21ο φύλλο της «άπατρις» και από την εκπομπή «Μπορεί αλλάξει Κεμάλ» , Καταλήψεις του κόσμου.

Τριήμερο δράσεων για τα 7α γενέθλια του Στεκιού Πολιτιστικών Ομάδων

Το Στέκι Πολιτιστικών Ομάδων στο Ρέθυμνο κλείνει τα 7α γενέθλια του και διοργανώνει τριήμερο δράσεων (συζητήσεων/ εκδηλώσεων/ προβολών/ θεατρικών δρώμενων και άλλων παράλληλων δράσεων) στις 01-02-03 Ιουνίου 2017.

Επί της οδού Νικηφόρου Φωκά, στο κέντρο της παλιάς πόλης, το Στέκι αποτελεί έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο στον οποίο δραστηριοποιούνται πολιτιστικές ομάδες και πολιτικές συλλογικότητες, ένα χώρο που συμπορευόμενος με κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος έχει φιλοξενήσει όλα αυτά τα χρόνια πολιτικές πρωτοβουλίες της πόλης, συνελεύσεις, εκδηλώσεις, συζητήσει και αυτοοργανωμένα εγχειρήματα.

Μακριά από τις επιταγές της μαζικής κουλτούρας που επιβάλλονται από τα πάνω και με πρόταγμα του την αυτοδιαχείριση, αντιεμπορευματικά και οριζόντια, εφτά χρόνια τώρα έχει αποτελέσει ένα κέντρο διεκδικήσεων για τον κόσμο του αγώνα στο Ρέθυμνο, με το να στέκεται έμπρακτα αλληλέγγυο με τις/τους καταπιεζόμενες/-ους και να εναντιώνεται σε κάθε φασιστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό και ομοφοβικό λόγο. Η αναγκαιότητα ύπαρξης ενός τέτοιου χώρου είναι επιτακτική και μας καθιστά όλες/-ους υπεύθυνες/-ους ως προς τη διαφύλαξη του. Με αφορμή τα γενέθλια του χώρου λοιπόν, γιορτάζουμε συλλογικά και σας καλούμε όλες/-ους να πλαισιώσετε και να συμμετάσχετε σε ένα σημαντικό τριήμερο δράσεων και εκδηλώσεων στον χώρο του Στεκιού.

Πρόγραμμα Τριημέρου:

Πέμπτη 01.06

18:00 Θεατρικό δρώμενο από τη θεατρική ομάδα »Σκηνή και Σαπούνι» (πλατεία Μικρασιατών)

19:00 Ράδιο Ψαλίδι: »Εκπέμποντας από τους κινηματικούς μεγακύκλους του Ρεθύμνου»

22:00 Προβολή της ταινίας »Persepolis» (των V.Paronnaud & M.Satrapi) από την Συνέλευση Αλληλεγγύης στις Μετανάστριες και τους Μετανάστες

Παρασκευή 02.06

19:00 »Καταλήψεις και κέντρα αγώνα» Αυτόνομα Σχήματα Παν/μιου Ρεθύμνου, Κατάληψη Rosa Nera

21:00 Προβολή υλικού των μελών της κινηματογραφιστικής ομάδας φοιτητριών/-των Ρεθύμνου

*θα ακολουθήσει θεματικό μουσικό bar (με μουσικές από τους Μ&Μ)

Σάββατο 03.06

17:00 Θεατρικό εργαστήρι από την θεατρική ομάδα »Σκηνή και Σαπούνι»

18:00 »Η κατάκτηση του στεκιού: αφηγήσεις ενός χρονικού αγώνων και διεκδικήσεων»

21:00 Ρεμπέτικό γλέντι με συλλογική κουζίνα και ψήσιμο

Παράλληλες δράσεις τριημέρου: έκθεση υλικού των μελών της φωτογραφικής ομάδας φοιτητριών/-των Ρεθύμνου, κινηματικό βιβλιοπωλείο από το laboratorio influenza, bar οικονομικής ενίσχυσης του στεκιού

Στέκι Πολιτιστικών Ομάδων (Νικηφόρου Φωκά 82, Μακρύ Στενό/Παλιά Πόλη)

Ανάρτηση πανό αλληλεγγύης στην κατάληψη ρόζα νέρα

Αναρτήσαμε πανό στην πόλη και το πανεπιστήμιο του Ρεθύμνου σε ένδειξη αλληλεγγύης στην κατάληψη ρόζα νέρα που απειλείται με εκκένωση μετά την κίνηση του πολυτεχνείου Κρήτης για προκήρυξη διαγωνισμού για “αξιοποίηση” του κτιρίου.
Θα σταθούμε ενάντια στα σχέδια κάθε ξενοδόχου που θέλει να κάνει την ρόζα νέρα ένα κλειστό χώρο με σκοπό το κέρδος του.
μπάτσοι πρυτάνεις και πολιτευτές κάτω τα ξερά σας από την ρόζα νέρα