Κανένας μόνος – Κανένας φόβος

Στα πλαίσια μιας τεχνητής κρίσης χρέους, το κεφάλαιο εξαπολύει μέσω του κράτους επίθεση προς ολόκληρη την εργατική τάξη. Για να καταστείλουν και να διαιρέσουν το σύνολο των εργατών και των κοινωνικών αγωνιστών προωθούν φασιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις. Απ’ τη μια, το κράτος, με τους μπάτσους και τα media, τάχα για τη διατήρηση της νομιμότητας και της τάξης, φυλακίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες, διαπομπεύει οροθετικές γυναίκες, καταστέλλει ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και παραπληροφορεί συστηματικά το λαό προς όφελός του. Απ’ την άλλη, οι φασίστες, οργανωμένοι συμμορίτες της Χρυσής Αυγής ή όχι, ξυλοκοπούν και δολοφονούν μετανάστες, αντιφασίστες, ομοφυλόφιλους, οποιονδήποτε δεν θεωρούν αρκετά «καθαρό». Όψεις του ίδιου νομίσματος, κράτος και φασίστες καλλιεργούν τον τρόμο και το ρατσισμό, αποπροσανατολίζοντας την κοινωνία. Παρουσιάζοντας τους εκάστοτε αποδιοπομπαίους τράγους -μετανάστες, αγωνιστές, εργαζομένους, οροθετικές- ως πηγές προβλημάτων, συνεχίζουν ανενόχλητοι την εκμετάλλευση των εργατών και των φυσικών πόρων. Να μην τους κάνουμε τη χάρη!

Η πάλη ενάντια στο φασισμό, κρατικό ή μη, πρέπει να είναι άμεση, επιτόπια και αποφασιστική, οργανωμένη από τη βάση της κοινωνίας, στους δρόμους, τις πλατείες, τους χώρους δουλειάς και δραστηριοποίησης, πέρα από νόμους και θεσμούς. Αυτοί είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των αφεντικών. Συνεπώς, υποκριτικές φαρσοκομωδίες, όπως η νομική επίθεση στη Χρυσή Αυγή και ο μιντιακός “αντιφασισμός”, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους.

Έχουμε επιλέξει να στεκόμαστε απέναντι σε κάθε φασίστα, όπου κι αν εμφανιστεί, κι είμαστε αποφασισμένοι, με όποιο τρόπο χρειαστεί, να αποτρέψουμε την εξάπλωση του λόγου τους και  των πρακτικών τους. Αυτό πιστεύουμε πως είναι χρέος ολόκληρης της κοινωνίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα περιμένουμε να αφυπνιστεί για να αναλάβουμε δράση.

Πρόσφατα στο Ρέθυμνο, μετά από την προβοκατόρικη δολοφονία των δύο νεοναζί στο Ν. Ηράκλειο, οι φασίστες προσπάθησαν να σηκώσουν κεφάλι, γράφοντας συνθήματα, τραμπουκίζοντας κόσμο και στήνοντας ενέδρες. Ο αντιφασιστικός χώρος βρέθηκε και πάλι μπροστά τους: Τα συνθήματα δεν έμειναν στους τοίχους ούτε 24 ώρες και το αποτέλεσμα της ενέδρας ήταν τρεις νεοναζί να τρέχουν να κρυφτούν σε μπεργκεράδικο που δουλεύει ένας απ’ το συνάφι τους.  Με τη διαρκή μας παρουσία στους δρόμους του Ρεθύμνου (διαδηλώσεις, μοιράσματα, αφισοκολλήσεις, μικροφωνικές και αντίφα συναυλίες) κρατάμε την πόλη καθαρή από φασίστες και κάθε λογής σκουπίδια.  Το έχουμε πει και συνεχίζουμε

να το λέμε:                                  Κ Α Ν Ε Ν Α Σ   Φ Α Σ Ι Σ Τ Α Σ   Π Ο Τ Ε   Κ Α Ι   Π Ο Υ Θ Ε Ν Α  !! !!

Όσον αφορά το μικρόκοσμο του πανεπιστημίου, από το 2010 είχαμε ήδη φασιστικές επιθέσεις με τον εμπρησμό του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού κάτι που επαναλήφθηκε το 2012, δύο φορές σε διάστημα μίας εβδομάδας, ένα γεγονός που επιβεβαιώνει ότι οι φασίστες είναι το όπλο του κράτους σε καταστάσεις που το ίδιο δεν θέλει ή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει. Έπειτα, οι φασίστες επιχείρησαν, φορώντας το προσωπείο του ανεξάρτητου φοιτητή, να παρέμβουν σε γενικές συνελεύσεις και να δημιουργήσουν παράταξη. Η απάντηση μας, ήταν και πάλι άμεση και ξεκάθαρη. Το πανεπιστήμιο οφείλει να είναι ένας χώρος ανατρεπτικών ιδεών και μέσα στους κόλπους του δεν μπορεί να ανέχεται το φασισμό, όπως κι αν αυτός εκφράζετε. Εμείς και ο ευρύτερος αντιφασιστικός χώρος του πανεπιστημίου θα είμαστε παρόντες για να το διασφαλίσουμε.

Δεν διεκδικούμε πτυχίο με αξία, αλλά γνώση με αξία!

Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ακόμα επίθεσης από το Κράτος-Κεφάλαιο εναντίον της εργατικής τάξης και των κεκτημένων δημόσιων παροχών. Πιο συγκεκριμένα, με τα νέα μέτρα διαθεσιμότητας σε πολλούς κλάδους του δημοσίου, αλλά και με τον κατακερματισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων γενικότερα, χάνεται το δικαίωμα στην εργασία, ενώ η δημόσια δωρεάν παιδεία και η υγεία διαλύονται.

Στον πανεπιστημιακό μικρόκοσμο αντανακλάται η ίδια επίθεση. Οι μεταρρυθμίσεις της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν αποτελέσει κεντρικό ζήτημα των τελευταίων χρόνων στη καπιταλιστική δημόσια σφαίρα. Τόσο καιρό παρακολουθούμε τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου(Νόμος Διαμαντοπούλου), όχι με την έννοια της πλήρους αποστασιοποίησης του κράτους, κάτι που άλλωστε είναι και αδύνατο, αλλά με την έννοια της λειτουργίας του βάσει ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων αποδοτικότητας και κόστους. Το πανεπιστήμιο-επιχείρηση επιτίθεται σε αυτούς που υποτίθεται πως υπηρετεί μεταθέτοντας το κόστος της λειτουργίας του στους φοιτητές(σίτιση, στέγαση, συγγράμματα και τελικά δίδακτρα ). Στόχος τους είναι η δημιουργία ενός πειθαρχημένου, ευέλικτου και υποτιμημένου εργατικού δυναμικού.

Το κράτος υπονομεύοντας τα συμφέροντα των φοιτητών και εργαζομένων προωθεί υπόγεια την είσοδο πάσης φύσεως αφεντικών, managers και εργολάβων στο πανεπιστήμιο με σκοπό το προσωπικό τους κέρδος. Αυτή η πρακτική έχουμε δει να εφαρμόζεται ήδη με την ύπαρξη ιδιωτικών καταστημάτων στον ακαδημαϊκό χώρο.

Η πιο πρόσφατη επίθεση του κράτους στη παιδεία ήρθε με το νέο μέτρο διαθεσιμότητας των διοικητικών υπαλλήλων 8 πανεπιστημίων. Συγκεκριμένα, 1349 εργαζόμενοι μπαίνουν στον προθάλαμο της ανεργίας, χαρακτηριζόμενοι ως πλεονάζον προσωπικό, παρά τις εκθέσεις των Πρυτανειών που τονίζουν την υποστελέχωση διοικητικών τμημάτων. Όλη αυτή η κατάσταση είναι ακόμα μία περίπτωση που ανοίγει το δρόμο για την προώθηση επισφαλών σχέσεων εκμετάλλευσης με την είσοδο των εργολάβων στο «δωρεάν και δημόσιο» πανεπιστήμιο.

Απέναντι στις εξελίξεις αυτές οι εργαζόμενοι σε συντονισμό και με άλλα κομμάτια της πανεπιστημιακής κοινότητας απαντούν συλλογικά με κινητοποιήσεις, απεργίες και καταλήψεις. Το κράτος από τη πλευρά του ως «εγγυητής» της νομιμότητας εντείνει τη καταστολή του τρομοκρατώντας όσους αγωνίζονται και προσπαθώντας να διασπάσει τον αγώνα τους επιβάλλοντας την διαδικτυακή υποβολή των ατομικών στοιχείων των διοικητικών υπαλλήλων για να διαμορφώσουν τους πίνακες της αξιολόγησης. Παράλληλα, όσοι αρνηθούν να ακολουθήσουν αυτή τη διαδικασία τίθενται αυτομάτως σε αργία. Προφανώς, δεν θεωρούμε απαραίτητο να τονίσουμε ότι η διαθεσιμότητα ισούται με απόλυση.

Οι διοικητικοί όπως και σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι μέσα στη κοινωνία αποτελούν κομμάτια της τάξης μας και δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα λιγότερο από το να σταθούμε έμπρακτα αλληλέγγυοι δίπλα τους, πόσο μάλλον σε ένα θέμα που μας αφορά τόσο άμεσα.  Προτάσσουμε τη συλλογική δράση και το χτίσιμο νέων κοινοτήτων αγώνα μέσα στα πανεπιστήμια, όχι για να παίξουμε ένα υποστηρικτικό, κριτικό, διανοουμενίστικο ρόλο, αλλά για να υπερασπιστούμε από κοινού τα συμφέροντα μας, το μέλλον και τις ανάγκες μας. Δεν θα μπούμε καν στη διαδικασία να ενστερνιστούμε-σχολιάσουμε το ψευτοδίλλημα της κυριαρχίας: χαμένο εξάμηνο ή δημόσιο πανεπιστήμιο. Η απάντηση μας είναι ξεκάθαρη.