Month: May 2015

ΝΑΖΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Στις 26/3 στο χώρο του πανεπιστημίου μετά από συνεχείς συναντήσεις με τον γνωστό χρυσαυγίτη γιάννη καντηλιεράκη μια πρωτοβουλία αντιφασιστών αποφάσισε να του μεταδώσει τα ελάχιστα της κοινωνικής αντιβίας που του αναλογούν, αυτού και των ομοίων του.

Στο σημείο αυτό κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν μερικές πληροφορίες για το ποιόν του «θύματος» γιάννη καντηλιεράκη. Ξεκινώντας από τα μαθητικά του χρόνια επέλεξε να ενταχθεί άτυπα στο ναζιστικό περίγυρο της χρυσής αυγής. Περνώντας στο πανεπιστήμιο επέλεξε να συνεχίσει την πορεία του εισβάλοντας στον πυρήνα της οργάνωσης. Επιχείρησε μαζί με ομοϊδεάτες του πριν δύο χρόνια να δημιουργήσει εθνικιστική παράταξη στο πανεπιστήμιο ρεθύμνου, ώστε να μπορεί θεσμικά να αναπαράγει τις ναζιστικές του πρακτικές και ιδέες. Πέρα από όλα αυτά το «θύμα» έχει επιλέξει πολλάκις να τραμπουκίσει άτομα που επιλέγουν να αντισταθούν δυναμικά απέναντι στις ναζιστικές αντιλήψεις. Καθώς και να μην κρύψει την πολιτική του ταυτότητα αφού υπάρχει δημοσιοποιημένο φωτογραφικό υλικό στο οποίο φαίνεται να γιορτάζει μαζί με ομοϊδεάτες του την ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, μια σημαντική γιορτή για το ναζιστικό καθεστώς του χίτλερ . Και αυτό το «θύμα» κυκλοφορούσε άνετα τόσο καιρό στο χώρο του πανεπιστημίου και μερίδα φοιτητών του χτυπούσε φιλικά την πλάτη.

Για το γεγονός αυτό έχει άδικα στοχοποιηθεί με βάση θολές και ανυπόστατες κατηγορίεςαναρχικός σύντροφος που είναι γνωστός για τους αντιφασιστικούς και κοινωνικούς αγώνες στους οποίους συμμετέχει. Για ορισμένους η πολιτική και κινηματική δράση δεν φαίνεται να συμβαδίζει με το προφίλ ενός «καθωσπρέπει» υποψήφιου διδάκτορα.

Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι θεσμοί ακολουθούν άλλη πρακτική για όσους δηλώνουν αναρχικοί και άλλη για όσους αποδεδειγμένα είναι φασίστες. Αν κοιτάξουμε το πρόσφατο παρελθόν θα εντοπίσουμε διάφορα περιστατικά όπως το κάψιμο του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού στο πανεπιστήμιο του ρεθύμνου, οι συνεχείς τραμπουκισμοί και οι επιθέσεις με φονικά μέσα, που σκόπιμα αποσιωπήθηκαν από την πανεπιστημιακή κοινότητα. Γίνεται δύσκολα κατανοητό το πώς οι θεσμοί που επικαλούνται τη δημοκρατία και την ισονομία ταυτόχρονα χαϊδεύουν τα αυτιά φασιστοειδών και υμνητών του χίτλερ.

Εν αντιθέσει για μας που επιλέγουμε να σταθούμε πλάι σε όποιον αγωνίζεται αντιιεραρχικά και αυτοοργανωμένα, διεκδικώντας μια κοινωνία χωρίς τάξεις και αφεντικά, πρακτικές χαϊδέματος αυτιών δεν ταιριάζουν. Για μας ο φασισμός και τα φερέφωνά του θα πρέπει να αντιμετωπίζονται μαχητικά μέσα στους κοινωνικούς χώρους, είτε πρόκειται για γειτονιές, πλατείες, γήπεδα, είτε για χώρους δουλειάς, σχολεία και πανεπιστήμια. Γιατί ο φασισμός είναι μια πανούκλα που αναπαράγεται και ανδρώνεται μέσα σε αυτούς τους χώρους.

Ο πανεπιστημιακός χώρος δεν αποτελεί μια γυάλα αποκομμένη από την κοινωνική πραγματικότητα, αντίθετα οι σχέσεις και οι συνθήκες που αναπαράγονται στην υπόλοιπη κοινωνία αναπαράγονται και μέσα σε αυτόν. Έτσι, οι κοινωνικές και ταξικές ανισότητες και ο ανταγωνισμός,  οι σχέσεις εκμετάλλευσης και η επιβολή της κυριαρχίας στους καταπιεσμένους αναπαράγονται εντός του.

Απέναντι στην στοχοποίηση και στις άδικες διώξεις συντρόφων εμείς επιλέγουμε να στεκόμαστε έμπρακτα δίπλα τους. Ενώ παράλληλα δεν θα αφήσουμε σπιθαμή γης στους φασίστες.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΒΟΣ

Αντιφασίστες-ριες

            Από την εγγραφή σου στο α’ εξάμηνο κάποιοι προσπαθούν να σε προετοιμάσουν για αυτή την ημέρα. Αυτό που ακολουθεί πάει περίπου κάπως έτσι: άνοιγμα μπουκαλιών σε γνωστά κλαμπ της πόλης, δωρεάν σημειώσεις, κέρασμα καφέ και πολιτικής προπαγάνδας, γλείψιμο, πελατειακές σχέσεις και ατομικό καβάτζωμα. Από τη μια, τα φερέφωνα της κυριαρχίας υπόσχονται μελλοντικό βόλεμα, προοπτικές καριέρας και γενικά εξυπηρέτηση των ατομικών σου συμφερόντων με βασικό αντάλλαγμα την ψήφο σου στις εκλογές (όπως τόσο καιρό ζητούσαν την ψήφο σου στις γενικές συνελεύσεις με ανάλογα ανταλλάγματα). Η ΔΑΣΠ (ή αλλιώς η Δαπάρα και η Πασπάρα) αποτελούν τους κύριους εκφραστές της εκμετάλλευσης και της υποτίμησης των ζωών μας στην κοινωνία, εκπροσωπώντας ξεκάθαρα τα συμφέροντα των αφεντικών, ντόπιων και ξένων, του κράτους και του κεφαλαίου. Σε μια περίοδο που κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, καλλιεργούν ψευδαισθήσεις κοινωνικής ανέλιξης και ατομικών λύσεων σε προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι από εμάς, αναιρώντας παράλληλα τον ταξικό χαρακτήρα των προβλημάτων μας.  Από την άλλη, βρίσκονται όσοι φιλοδοξούν να αποτελέσουν τη φωτισμένη πρωτοπορία των κινημάτων, οι οποίοι προσπαθούν να αυτοπροβληθούν ως οι καταλληλότεροι διαχειριστές του κινήματος και των διεκδικήσεων των φοιτητών, βάζοντας φρένο με αυτό τον τρόπο σε οποιαδήποτε πηγαία εμφάνιση ακηδεμόνευτου συλλογικού αγώνα από τα κάτω. Ταυτόχρονα, επειδή η σύνθεση του φοιτητικού σώματος είναι διαταξική, κάποιοι από αυτούς κλείνουν πονηρά το μάτι και στους μικροαστούς, αναπαράγωντας συντεχνιακές λογικές που προωθούν τον ανταγωνισμό.

Η κυριαρχία έχει αναγάγει την ψήφο στις εκλογές στο ύψιστο πολιτικό καθήκον της καθεμιάς και του καθένα από εμάς. Αυτό έχει ως συνέπεια ακόμα και κινηματικοί άνθρωποι να επαναπαύονται μετά τις εκλογές, περιμένοντας, με καλή θέληση, τη φωτισμένη πρωτοπορία που ψήφισαν να αναλάβει δράση για αυτούς, προασπιζόμενη τα συμφέροντά τους, περίπου όπως θα έκανε μία εξιδανικευμένη γονεϊκή φιγούρα. Με άλλα λόγια, αναθέτουν τη δυνατότητα επίλυσης των συλλογικών τους προβλημάτων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους, οι οποίοι στη συνέχεια έχουν τη δυνατότητα, ασκώντας την εξουσία, να λαμβάνουν αποφάσεις για όλους εμάς τους από κάτω, χωρίς εμάς. Η εκλογική διαδικασία λειτουργεί αποσυμπιεστικά και -στην ουσία- κατασταλτικά για το κίνημα, αποπροσανατολίζοντας το συλλογικό υποκείμενο από την ουσία-τον αγώνα. Στα πανεπιστήμια, την περίοδο των φοιτητικών εκλογών, η σημασία των συλλογικών αγωνιστικών αποφάσεων και δράσεων υποβαθμίζεται και το φλέγον ζήτημα ξαφνικά είναι τα Δ.Σ. και οι έδρες τους. Δηλαδή η έμφαση μετατοπίζεται από το “τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι για όσα μας απασχολούν” στο “ποιον θα επιλέξουμε για να κάνει κάτι για όσα απασχολούν εμάς”.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

            Στην κοινωνία που ζούμε, κομμάτι της οποίας είναι και η φοιτητική κοινότητα, όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, τόσο οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις και η εκμετάλλευση από μεγάλα και μικρά αφεντικά. Οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της κοινωνίας, ντόπιοι και μετανάστες, γυναίκες και άνδρες, συνεχίζουμε να παίρνουμε άθλιους μισθούς και μεροκάματα ή να ζούμε στην ανεργία, ενώ τα εργασιακά -και όχι μόνο- δικαιώματα έχουν συρρικνωθεί και τα αγαθά γύρω μας εξακολουθούν να είναι ακριβά. Αυτό σημαίνει ότι η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας θα συνεχίζεται και καμία “αριστερή” διαχείριση του καπιταλισμού -τουλάχιστον με τον τρόπο που επιχειρείται την παρούσα περίοδο- δεν πρόκειται να μας σώσει. Αντίστοιχα, στις σχολές μας εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και τα προηγούμενα εξάμηνα με την ελλιπή χρηματοδότηση, την απειλή της ιδιωτικοποίησης και την εφαρμογή του νόμου των προηγούμενων κυβερνήσεων για την παιδεία, τις διαγραφές, την ελλιπή μέριμνα για στέγαση και σίτιση, την εντατικοποίηση των σπουδών που μας πιέζει ασφυκτικά.

            Η λύση σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι άλλη πέρα από το να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να αγωνιστούμε, καθώς κανένας δεν μπορεί να φροντίσει για τις ανάγκες μας καλύτερα από εμάς τις ίδιες και τους ίδιους. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα μπορούν να λυθούν, εάν αναλάβουμε δράση με συλλογική οργάνωση, μέσα από αδιαμεσολάβητες, οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες. Οι συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών ανήκουν σε όλες τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που αποτελούν κομμάτι των εκμεταλλευόμενων, δεν γίνεται να αποτελούν τσιφλίκι των Δ.Σ. και των εκλεγμένων αντιπροσώπων που αποφασίζουν πότε να τις καλέσουν και πότε όχι, ανάλογα με την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών τους συμφερόντων.  Ο φοιτητικός σύλλογος δεν μπορεί να αποτελεί κομματικό/παραταξιακό τσιφλίκι, αλλά οι ριζοσπαστικές δράσεις και αποφάσεις του πρέπει να αποτελούν -και τώρα όπως και παλιότερα- μέρος του ευρύτερου κινήματος και του αγώνα για τη συνολική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Να πάρουμε τα συλλογικά όργανα αποφάσεων στα χέρια μας, αποφασίζοντας με βάση τα κοινά υλικά μας συμφέροντα.

Με ή χωρίς εκλογές συνεχίζουμε τους αγώνες, αδιαμεσολάβητα, με συνέπεια και αποφασιστικότητα.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Στις 2/3 ξεκίνησαν απεργία πείνας πολιτικοί κρατούμενοι από το Δίκτυο Αγωνιζόμενων Κρατουμένων και οι Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας καθώς και Τούρκοι κρατούμενοι αγωνιστές μέσα από τις φυλακές για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ΄, του “αντιτρομοκρατικού” νόμου 187 και 187Α, του κουκουλονόμου, την οριοθέτηση της χρήσης DNA ως αποδεικτικό στοιχείο και την άμεση απελευθέρωση του Σ. Ξηρού που βρίσκεται έγκλειστος με ποσοστό αναπηρίας 98%. Σε απεργία πείνας προέβησαν και τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την μη ποινικοποιήση των συγγενικών σχέσεων και την αποφυλάκιση των συγγενικών μελών τους. Ο αγώνας αυτός στηρίχθηκε από τους συντρόφους έξω από τα κελιά με πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Μία από αυτές ήταν και η κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ στις 30/3.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες της κατάληψης ξεκίνησαν προσαγωγές και συλλήψεις συντρόφων ή ακόμα και ατόμων που απλά προσέγγιζαν το κτίριο της Πρυτανείας. Με τη συνέχιση του αγώνα οξυνόταν και η καταστολή με μόνιμο αστυνομικό κλοιό γύρω από το κτίριο. Μετά από κάποιες μέρες δεν επέτρεπαν την είσοδο και την έξοδο κανενός από την κατάληψη καθιστώντας αδύνατη την τροφοδοσία των καταληψιών με αποτέλεσμα την ψυχολογι­κή και σωματική εξουθένωση τους. Παράλληλα απαγόρευσαν καλεσμένη πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα των απεργών πέινας, με συλλήψεις και προσαγωγές.

Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ είχαν ως κεντρικό τους θέμα την κατάληψη της πρυτανείας εκτελώντας τον καθιερωμένο καθεστωτικό τους ρόλο, να παραπληροφορούν προς όφελος της εξουσίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της προπαγάνδας τους ήταν η προβολή μόνο των αιτημάτων που αφορούσαν την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ και την απελευθέρωση του “τρομοκράτη” Σ. Ξηρού, προσπαθώντας έτσι να απομονώσουν τον αγώνα των φυλακισμένων από άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, παρουσιάζοντάς τον ως αυτοαναφορικό. Παρέλει­παν, λοιπόν, εσκεμμένα να αναφερθούν στα αιτήματα των απεργών όπως η κατάργηση του κουκουλονόμου και του τρομονόμου, και η οριοθέτηση χρήσης DNA ως αποδεικτικό στοιχείο που αφορούν κυρίως όλους του απ’ έξω που βρίσκονται απο την μεριά των καταπιεσμένων και επιλέγουν να αγωνίζονται. Επιπλέον ένα σημείο της τραγε­λαφικής προπαγάνδας τους ήταν το ότι προσπάθησαν να συνδέσουν την κατάληψη της πρυτανείας με την πιάτσα του εμπορίου ναρκωτικών που υπάρχει εδώ και χρόνια στην περιοχή και λειτουργεί υπό την προστασία των μπάτσων . Σε μία ακόμα προσπάθεια υποβίβασης της πολιτικής σημασίας των αγωνιστικών δράσεων των αλληλέγ­γυων , παρουσιαζόταν ως αυτοσκοπός των καταληψιών η άνευ λόγου κι αιτίας καταστροφή.

Το πρωί της 17/4 η “αριστερή” κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με το όργανό τους, τους μπάτσους, έδωσε προθεσμία στους καταληψίες για εκκένωση του κτιρίου. Η συνειδητή επιλογή τους να παραμείνουν εντός, γνωρίζοντας οτι θα συλληφθούν, ήταν η αξιοπρεπέστερη των στάσεων, που αρμόζει σε κάθε αγωνιζόμενο. Να ση­μειωθεί ότι τέτοιου είδους εκκένωση κατάληψης σε πανεπιστημιακό χώρο με καταπάτηση του ασύλου, είχε να συμβεί από το ’85 επί ΠΑΣΟΚ με την στρατιωτικόυ τύπου εκκένωση της κατάληψης του Χημείου μετα τη δολοφονία του Καλτεζά από τους μπάτσους.

Ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που προεκλογικά υπερασπιζόταν τις καταλήψεις και το άσυλο, εκκενώνει με αυτόν τον τρόπο την κατάληψη της πρυτανείας. Προεκλογικά τον συνέφερε η υπεράσπιση των παραπάνω ώστε να εξασφαλίσει τη με­γαλύτερη δυνατή συναίνεση κάποιων αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας στις κάλπες. Ενώ από την μια λει­τουργεί αποσυμπιεστικά για το κίνημα μοιράζοντας αριστερές υποσχέσεις, όταν υπάρχει αντίδραση εναντιώνεται και καταστέλλει με κάθε μέσο (ΜΜΕ, μπάτσοι) τους πραγματικούς αγώνες απο τα κάτω. Με κινήσεις όπως η εκκένωση της πρυτανείας προβαίνει σε επίδειξη δύναμης, για να επικυρώσει την κυριαρχία του και να αυτοπαρουσιαστεί ως εγγυητής της ομαλότητας και της σταθερότητας τόσο στους φιλήσυχους νοικοκυραίους, όσο και στους Ευρωπαίους εταίρους. Έτσι επιχειρεί να καταπνίξει οτιδήποτε αντιτίθεται στην εξουσία του αυτή. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, οτι ο αναπληρωτής υπουργός προστασίας του πολίτη, Πανούσης, δε δρα αυτόβουλα αντιτιθέμε­νος στη κυβερνητική πολιτική ,όπως μας παρουσιάζουν, αλλά η στάση του δε παρεκκλίνει καθόλου απο τη γραμμη ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον ευνόει την επικυριαρχία του.

Εμείς από την πλευρά μας δεν περιμέναμε απο καμία αριστερή ή δεξιά εξουσία να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των από κάτω και ούτε πρόκειται να επαναπαυτούμε με την “πρώτη φορά αριστερά”. Αντιθέτως, συνεχίζουμε με οριζόντιους, αδιαμεσολάβητους αγώνες ενάντια σε κάθε εξουσία! Υπερασπιζόμαστε στην πράξη την έννοια του ασύλου, οικειοποιούμαστε τον χώρο του πανεπιστημίου ,τον χρησιμοποιούμε για να στεγάζουμε ριζοσπαστικούς αγώνες και να δημιουργούμε κινηματικά προπύργια.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ