Από την εγγραφή σου στο α’ εξάμηνο κάποιοι προσπαθούν να σε προετοιμάσουν για αυτή την ημέρα. Αυτό που ακολουθεί πάει περίπου κάπως έτσι: άνοιγμα μπουκαλιών σε γνωστά κλαμπ της πόλης, δωρεάν σημειώσεις, κέρασμα καφέ και πολιτικής προπαγάνδας, γλείψιμο, πελατειακές σχέσεις και ατομικό καβάτζωμα. Από τη μια, τα φερέφωνα της κυριαρχίας υπόσχονται μελλοντικό βόλεμα, προοπτικές καριέρας και γενικά εξυπηρέτηση των ατομικών σου συμφερόντων με βασικό αντάλλαγμα την ψήφο σου στις εκλογές (όπως τόσο καιρό ζητούσαν την ψήφο σου στις γενικές συνελεύσεις με ανάλογα ανταλλάγματα). Η ΔΑΣΠ (ή αλλιώς η Δαπάρα και η Πασπάρα) αποτελούν τους κύριους εκφραστές της εκμετάλλευσης και της υποτίμησης των ζωών μας στην κοινωνία, εκπροσωπώντας ξεκάθαρα τα συμφέροντα των αφεντικών, ντόπιων και ξένων, του κράτους και του κεφαλαίου. Σε μια περίοδο που κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, καλλιεργούν ψευδαισθήσεις κοινωνικής ανέλιξης και ατομικών λύσεων σε προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι από εμάς, αναιρώντας παράλληλα τον ταξικό χαρακτήρα των προβλημάτων μας. Από την άλλη, βρίσκονται όσοι φιλοδοξούν να αποτελέσουν τη φωτισμένη πρωτοπορία των κινημάτων, οι οποίοι προσπαθούν να αυτοπροβληθούν ως οι καταλληλότεροι διαχειριστές του κινήματος και των διεκδικήσεων των φοιτητών, βάζοντας φρένο με αυτό τον τρόπο σε οποιαδήποτε πηγαία εμφάνιση ακηδεμόνευτου συλλογικού αγώνα από τα κάτω. Ταυτόχρονα, επειδή η σύνθεση του φοιτητικού σώματος είναι διαταξική, κάποιοι από αυτούς κλείνουν πονηρά το μάτι και στους μικροαστούς, αναπαράγωντας συντεχνιακές λογικές που προωθούν τον ανταγωνισμό.
Η κυριαρχία έχει αναγάγει την ψήφο στις εκλογές στο ύψιστο πολιτικό καθήκον της καθεμιάς και του καθένα από εμάς. Αυτό έχει ως συνέπεια ακόμα και κινηματικοί άνθρωποι να επαναπαύονται μετά τις εκλογές, περιμένοντας, με καλή θέληση, τη φωτισμένη πρωτοπορία που ψήφισαν να αναλάβει δράση για αυτούς, προασπιζόμενη τα συμφέροντά τους, περίπου όπως θα έκανε μία εξιδανικευμένη γονεϊκή φιγούρα. Με άλλα λόγια, αναθέτουν τη δυνατότητα επίλυσης των συλλογικών τους προβλημάτων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους, οι οποίοι στη συνέχεια έχουν τη δυνατότητα, ασκώντας την εξουσία, να λαμβάνουν αποφάσεις για όλους εμάς τους από κάτω, χωρίς εμάς. Η εκλογική διαδικασία λειτουργεί αποσυμπιεστικά και -στην ουσία- κατασταλτικά για το κίνημα, αποπροσανατολίζοντας το συλλογικό υποκείμενο από την ουσία-τον αγώνα. Στα πανεπιστήμια, την περίοδο των φοιτητικών εκλογών, η σημασία των συλλογικών αγωνιστικών αποφάσεων και δράσεων υποβαθμίζεται και το φλέγον ζήτημα ξαφνικά είναι τα Δ.Σ. και οι έδρες τους. Δηλαδή η έμφαση μετατοπίζεται από το “τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι για όσα μας απασχολούν” στο “ποιον θα επιλέξουμε για να κάνει κάτι για όσα απασχολούν εμάς”.
ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ
Στην κοινωνία που ζούμε, κομμάτι της οποίας είναι και η φοιτητική κοινότητα, όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, τόσο οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις και η εκμετάλλευση από μεγάλα και μικρά αφεντικά. Οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της κοινωνίας, ντόπιοι και μετανάστες, γυναίκες και άνδρες, συνεχίζουμε να παίρνουμε άθλιους μισθούς και μεροκάματα ή να ζούμε στην ανεργία, ενώ τα εργασιακά -και όχι μόνο- δικαιώματα έχουν συρρικνωθεί και τα αγαθά γύρω μας εξακολουθούν να είναι ακριβά. Αυτό σημαίνει ότι η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας θα συνεχίζεται και καμία “αριστερή” διαχείριση του καπιταλισμού -τουλάχιστον με τον τρόπο που επιχειρείται την παρούσα περίοδο- δεν πρόκειται να μας σώσει. Αντίστοιχα, στις σχολές μας εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και τα προηγούμενα εξάμηνα με την ελλιπή χρηματοδότηση, την απειλή της ιδιωτικοποίησης και την εφαρμογή του νόμου των προηγούμενων κυβερνήσεων για την παιδεία, τις διαγραφές, την ελλιπή μέριμνα για στέγαση και σίτιση, την εντατικοποίηση των σπουδών που μας πιέζει ασφυκτικά.
Η λύση σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι άλλη πέρα από το να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να αγωνιστούμε, καθώς κανένας δεν μπορεί να φροντίσει για τις ανάγκες μας καλύτερα από εμάς τις ίδιες και τους ίδιους. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα μπορούν να λυθούν, εάν αναλάβουμε δράση με συλλογική οργάνωση, μέσα από αδιαμεσολάβητες, οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες. Οι συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών ανήκουν σε όλες τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που αποτελούν κομμάτι των εκμεταλλευόμενων, δεν γίνεται να αποτελούν τσιφλίκι των Δ.Σ. και των εκλεγμένων αντιπροσώπων που αποφασίζουν πότε να τις καλέσουν και πότε όχι, ανάλογα με την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών τους συμφερόντων. Ο φοιτητικός σύλλογος δεν μπορεί να αποτελεί κομματικό/παραταξιακό τσιφλίκι, αλλά οι ριζοσπαστικές δράσεις και αποφάσεις του πρέπει να αποτελούν -και τώρα όπως και παλιότερα- μέρος του ευρύτερου κινήματος και του αγώνα για τη συνολική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Να πάρουμε τα συλλογικά όργανα αποφάσεων στα χέρια μας, αποφασίζοντας με βάση τα κοινά υλικά μας συμφέροντα.
Με ή χωρίς εκλογές συνεχίζουμε τους αγώνες, αδιαμεσολάβητα, με συνέπεια και αποφασιστικότητα.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ