Day: November 17, 2015

ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

Την Πέμπτη 12 Νοεμβρίου, μέρα γενικής απεργίας, αστυνομικοί, με συνοδεία εισαγγελέα, εισβάλουν στα σπίτια πέντε φοιτητών από την Αγία Παρασκευή και τους συλλαμβάνουν, μετά από απαίτηση του Ιταλικού κράτους, το οποίο έχει εκδώσει Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης εναντίον τους. Την ίδια μέρα, στο Μιλάνο, η ιταλική αστυνομία συλλαμβάνει πέντε Ιταλούς, οι οποίοι βρίσκονται κατηγορούμενοι για την ίδια υπόθεση. Με μοναδική σαφή κατηγορία τη συμμετοχή τους στη διαδήλωση No Expo στο Μιλάνο, την 1η Μάη 2015, ζητείται από τις ελληνικές δικαστικές αρχές και εμμέσως πλην σαφώς από την κυβέρνηση να εκδώσουν τους πέντε νέους για να δικαστούν στην Ιταλία, χωρίς καν, προς το παρόν, να υπάρχει η πλήρης δικογραφία στα χέρια του συμβουλίου εφετών, το οποίο και θα αποφασίσει για την έκδοσή τους ή μη. Το μόνο στοιχείο που “παραχωρείται” είναι μια γενικόλογη κατηγορία ότι εθεάθησαν να συμμετέχουν σε επεισόδια, χωρίς να διευκρινίζεται ούτε το από ποιόν εθεάθησαν, ούτε το τί ακριβώς εθεάθησαν να κάνουν.Αυτά αφήνονται στη διακριτική ευχέρεια και την πολιτική βούληση των εφετών να κρίνουν αν είναι απαραίτητα στοιχεία για να κατηγορηθεί κάποιος ή όχι.

Νο ΕXPO – Σαν να λέμε “Φτάνει Πια!”

Τι ήταν όμως η διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν οι 5 φοιτητές;

Το 2015, η παγκόσμια έκθεση Expo διοργανώθηκε στο Μιλάνο. Οι εκθέσεις Expo είναι παγκόσμιες εκθέσεις που διοργανώνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, σε διαφορετική κάθε φορά πόλη, για να εκθειαστούν και να διαφημιστούν τα προϊόντα της βιομηχανίας και του καπιταλισμού, να κανονιστούν λογής λογής εμπορικές συμφωνίες. Με λίγα λόγια είναι άλλο ένα από τα γνωστά καπιταλιστικά πανηγύρια (λέγε με Ολυμπιάδα, Παγκόσμιο Κύπελλο, Biennale κτλ.), κατά τη διάρκεια των οποίων η σαμπάνια ρέει άφθονη, σερβιρισμένη από εθελόδουλους και απλήρωτους εθελοντές, τα αστειάκια δίνουν και παίρνουν ανάμεσα σε γούνες και χρυσαφικά, και οι νέες συνθήκες εκμετάλλευσης των “από τα κάτω” σφραγίζονται με χρυσές πένες από τη διεθνή ελίτ του καπιταλισμού. Και προφανώς, για να στηθεί όλο αυτό το πανηγύρι, δεν έλειψαν οι μίζες σε μαφιόζους και μεγαλοεργολάβους, τα οικονομικά σκάνδαλα και οι μαύρες τρύπες στον προϋπολογισμό, παράλληλα με τις άθλιες συνθήκες -συχνά απλήρωτης- εργασίας πριν και κατά τη διάρκεια της έκθεσης, τις εκτοπίσεις πληθυσμών από τις φτωχογειτονιές, τα έκτακτα μέτρα ασφαλείας κτλ. Ε, τόσο κόσμο θα υποδεχτούμε! Μην αφήσουμε τη μιζέρια και την εκμετάλλευση της καθημερινότητας να μας χαλάσει τη γιορτή!

Και μην ξεχνάμε ότι όλο αυτό το πολυέξοδο πανηγύρι, κατά τη διάρκεια του οποίου φέυγουν και μερικά εκατομμύρια δεξιά κι αριστερά έγινε στη γειτονική Ιταλία, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση ψηφίζει μέτρα λιτότητας και ζητάει από τους φτωχούς να σφίξουν ακόμα περισσότερο το ζωνάρι!

Κι αν όλα αυτά θυμίζουν κάτι από Ελλάδα (Ολυμπιάδα, κρίση, μνημόνια) δεν είναι τυχαίο, λέγεται παγκόσμιος καπιταλισμός…

Απέναντι λοιπόν σε αυτήν τη φιέστα υποτίμησης των ζωών μας, ορισμένες χιλιάδες ανθρώπων από ολόκληρη την Ιταλία και από άλλες χώρες αποφάσισαν να ανταποκριθούν σε ένα πανευρωπαϊκό κάλεσμα αγωνιστών από το Μιλάνο, και να ενώσουν τις φωνές τους και τις πρακτικές τους σε ένα συλλογικό “Φτάνει Πια!”, αρκετά με την εκμετάλλευση! Καλέστηκε λοιπόν μία αντισυγκέντρωση τη μέρα των εγκαινίων της Expo, η οποία ονομάστηκε No Expo και στηρίχθηκε από το σύνολο των πολιτικών κινημάτων και εργατικών φορέων στο πλαίσιο της διαδήλωσης για την 1η Μάη. Όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες συγκεντρώσεις, διαφορετικές λογικές και πρακτικές συνυπάρχουν και διαμορφώνουν ένα πολύμορφο κίνημα κοινωνικής αντίστασης.

Μα καλά, τί δουλειά είχαν εκεί 5 Αγιοπαρασκευιώτες;

Οι 5 κατηγορούμενοι φοιτητές συμμετέχουν στο ελληνικό φοιτητικό κίνημα, δραστηριοποιούνται στις συνελεύσεις των γειτονιών τους και έχουν πάρει μέρος σε ορισμένους από τους πολλούς εργατικούς/ταξικούς αγώνες που ξέσπασαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Με λίγα λόγια, είναι κάποιοι από τους χιλιάδες που κατέβηκαν τους δρόμους τα τελευταία χρόνια για να αγωνιστούν για την αξιοπρέπεια τους και την κοινωνική αλληλεγγύη. Είναι μία σταγόνα στο ωκεανό των εκατομμυρίων ανθρώπων που αντιστέκονται, είτε οργανωμένα είτε σπασμωδικά, στην εκμετάλλευση και την υποτίμηση των ζωών τους, στην καθημερινή βία της εξουσίας, που φτάνει μέχρι τις ωμές δολοφονίες (είτε ως εργατικά ατυχήματα είτε ως εν ψυχρώ εκτελέσεις από τους μπάτσους), στην Ελλάδα, την Αργεντινή, την Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Βοσνία, την Τουρκία, το Μεξικό, τη Βραζιλία και αλλού.

Όντας στην Ιταλία, οι 5 πολιτικά ενεργοί φοιτητές ήταν φυσικό να συμμετέχουν στη διαδήλωση που εναντιωνόταν στα σχέδια των από πάνω. Την επομένη της διαδήλωσης, στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών στο σωρό, προσάγονται από μία καφετέρια με κριτήριο την έξοδό τους από κατειλημμένο κοινωνικό χώρο. Στη συνέχεια αναγκάζονται σε βίαιη λήψη αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού (DNA), χωρίς παρουσία διερμηνέα. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, αφήνονται.

Κι όσο ξυπνάν οι από κάτω, τρέμουν οι από πάνω

Απέναντι στις γενικευμένες αντιστάσεις των από κάτω, οι κρατικοί μηχανισμοί δε μένουν προφανώς απαθείς, αλλά θωρακίζονται σε όλα τα επίπεδα. Από τη μία επιτίθενται ακόμα περισσότερο στα εργασιακά δικαιώματα και σε ό,τι μπορεί να εξασφαλίσει μία αξιοπρεπή ζωή, ώστε να εντείνουν την εκμετάλλευση και το φόβο, και άρα να περιορίσουν τα περιθώρια αντίδρασης που έχουμε. Με λίγα λόγια, να μας υποχρεώσουν να περνάμε τη ζωή μας με σκυμμένο το κεφάλι, ζητιανεύοντας για ψίχουλα και να λέμε κι ευχαριστώ, ώστε να μην έχουμε τον χρόνο, τη δύναμη και την ενέργεια να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας.

Οργανώνονται βέβαια και στο επίπεδο της αστυνομικής βίας και καταστολής, με τις εθνικές αστυνομίες να μοιάζουν όλο κα περισσότερο με στρατούς, τόσο στις τακτικές τους όσο και στον οπλισμό τους. Είναι το ίδιο νήμα που ενώνει την δολοφονία του Γρηγορόπουλου, τις κτηνωδίες ματάδων, δελτάδων και λοιπόν μπάτσων στις γενικές απεργίες και αλλού, με τις δολοφονίες στις φαβέλες της Βραζιλίας, τα αμερικανικά γκέτο και τα γαλλικά προάστια, τη δολοφονία του Τζιουλιάνι στην Γένοβα το 2001, και βέβαια τις δολοφονίες των μεταναστών στην Μεσόγειο και αλλού, τις οποίες ονομάζουν “ναυάγια”. Είναι η ίδια προειδοποιητική ταμπέλα που αναβοσβήνει πάνω από τα κεφάλια των κολασμένων αυτής της γης, που λέει “Καθίστε ήρεμα, γιατί οι ζωές σας για εμάς δεν έχουν καμία αξία!”

Τέλος, το σύστημα οργανώνει την καταστολή του και στο δικαστικό επίπεδο. Άλλωστε, το Ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης βάση του οποίου ζητά η Ιταλία να εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές έχει κυρωθεί στο ελληνικό δίκαιο με τον τρομονόμο νο2 (2004). Το πλαίσιο των τρομονόμων είναι αυτό που καταπατά και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως για παράδειγμα το ότι στην Ιταλία δεν υπάρχει ανώτατο όριο προφυλάκισης. Με λίγα λόγια, αν εκδοθούν οι 5 φοιτητές, μπορεί να περάσουν πέντε χρόνια στις Ιταλικές φυλακές, μακριά από τους δικούς τους, και όταν γίνει η δίκη να αθωωθούν, όπως είναι το πιο πιθανό με βάση τα ανύπαρκτα στοιχεία με τα οποία κατηγορούνται. Επίσης η έκδοσή τους στην Ιταλία θα σημαίνει την πλήρη απομόνωση, την οικονομική τους εξόντωση και την αδυναμία υπεράσπισής τους (άλλη γλώσσα και άλλο δίκαιο) Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση χτίζει ένα γενικευμένο Γκουαντάναμο που πολύ θα ήθελε να δει όλες και όλους εμάς που κατεβαίναμε όλα αυτά τα χρόνια στις απεργιακές και τις υπόλοιπες δυναμικές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας, στη φυλακή.

Είναι σαφές ότι η μόνη κατηγορία που βαραίνει τους 5 φοιτητές, είναι το ότι ένωσαν τη φωνή τους με χιλιάδες άλλους στο Μιλάνο και αλλού, το ότι αποφάσισαν να αντισταθούν στη μοίρα που μας επιφυλάσσουν οι δυνατοί αυτού του κόσμου!

Είναι όμως εξίσου σαφές, ότι η αλληλεγγύη μας απέναντι στους ανθρώπους που αγωνίζονται είναι αδιαπραγμάτευτη!

 

Να μην εκδοθούν οι 5 αγωνιζόμενοι φοιτητές από την Αγία Παρασκευή

Παύση κάθε δίωξης

Αλληλεγγύη στους 5 Ιταλούς κατηγορούμενους για την ίδια υπόθεση

 

Συνέλευση αλληλεγγύης στους 5 αγωνιστές φοιτητές

Κειμενο_συνελευση_αλληλεγγυης

http://free5.gr

Εγώ λατρεύω την ειρήνη τον πόλεμο δεν τον μπορώ
θα βάλω σπίτι μου ένα κράνος να κάνει τσίσα το μωρό
Θα ζωγραφίσω κι ένα δράκο με φισικλέτια και σπαθιά
και θα τον βάλω στο σαλόνι για να τρομάζουν τα παιδιά

Εγώ θα μάθω τα παιδιά τα παιδιά μου μονάχος μου σκοποβολή
θα βάλω στόχο την καρδιά μου που αυτή τ’ αγάπησε πολύ
Και θα τους πω αν άνδρες είστε κι αφού στον πόλεμο θα πάτε
εμένανε πυροβολήστε τι με κοιτάτε, τι με κοιτάτε

Δεν έχω σπίτι μου μαχαίρι και ούτε πρόκειται να μπει
κόβουμε πάντα με το χέρι και με τα δόντια το ψωμί
Και αγοράζουμε τουφέκια και παλιομάχαιρα που λες
να τα φυτεύουμε στον κήπο στήριγμα στις τριανταφυλλιές

                                                                 Σ. Τσώτου

Α:            Σκέφτηκα για τίτλο της δήλωσής μας ότι αρνούμαστε να καταταγούμε, να βάζαμε κάτι σαν…

«Αγαπάμε τη ζωή κι όχι το θάνατο»

Β:            Καλό! Αλλά να σου πω… Εγώ θα το ’λεγα κάπως έτσι…

«Δημόσια δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης ή ανοιχτό γράμμα στη στρατολογία και το υπουργείο πολέμου»

Γ:            Χμ… πιο σαφές για το τι πάμε να κάνουμε.

————————————————————————————————————

Α:            Πάμε λοιπόν… O ελληνικός στρατός βρίσκεται – αυτό που λες – υπό τις διαταγές ενός υπουργείου πολέμου, αλλά και της ηγεσίας του στρατού φυσικά. Δεν ασχολείται διόλου με το να εξασφαλίζει την «ειρήνη», ούτε βέβαια πρόκειται για έναν αμυντικό στρατό όπως θα ήθελαν να πιστεύουμε. Και πως θα μπορούσε διαφορετικά; Αρκεί κανείς να κοιτάξει που βρίσκονταν τα σύνορά του ελληνικού κράτους όταν ιδρύεται το 1830 και που το 1947 με τη λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου, για να αντιληφθεί πως η Ελλάδα είναι από τα πλέον επεκτατικά σύγχρονα κράτη.

Δες πως η επανάσταση του 1821, η οποία ξεκίνησε εκτός των άλλων με αγροτικές εξεγέρσεις ενάντια στη δυσβάσταχτη φορολογία των κοτζαμπάσηδων και άλλα κοινωνικά αιτήματα των καταπιεζόμενων κοινωνικών στρωμάτων, απέκτησε μια αφήγηση εθνική που λειτουργεί ως μανδύας των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της. Τα όνειρα των αστών για επέκταση της επικράτειάς τους, οδήγησαν στα γνωστά πεδία των σφαγών, με χιλιάδες νεκρούς και πρόσφυγες (Βαλκανικοί πόλεμοι, Ά παγκόσμιος πόλεμος, Μικρασιατική εκστρατεία).

 

Γ:            Μην πας τόσο πίσω. Οι μνήμες από τα γεγονότα της Κύπρου το ’74 είναι νωπές. Ο ελληνικός στρατός, υπό την καθοδήγηση του χουντικού Ιωαννίδη, εισέβαλε στο νησί και ανέτρεψε πραξικοπηματικά την κυβέρνηση Μακάριου, στην προσπάθειά του να προσαρτήσει και την Κύπρο στο ελληνικό κράτος. Η πολεμική σύρραξη που ακολούθησε με την απάντηση του τουρκικού στρατού, είχε σαν αποτέλεσμα 4000 περίπου νεκρούς και 200.000 πρόσφυγες.

Β:            Τι παραλογισμός ε! Δυο χώρες σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ να αλληλοσφάζονται.

Α:            Σιγά! Στήνουν πρόσκαιρες συμμαχίες ενάντια σε κοινούς εχθρούς, χωρίς να σημαίνει πως έγιναν και «φιλαράκια». Αλλά μιας και αναφέρθηκες στο ΝΑΤΟ, αξίζει να σημειώσουμε πως η αφεντιά «του αμυντικού ελληνικού στρατού» έφτασε να πολεμάει μέχρι την Κορέα το 1950! Έχει συμμετάσχει επίσης με έμψυχο δυναμικό και παραχωρώντας στρατιωτικές βάσεις στους νατοϊκούς του συμμάχους, σε όλους τους σύγχρονους πολέμους για την επέκταση της «δημοκρατίας» και την πάταξη της «τρομοκρατίας» (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη). Η αναβάθμιση δε της στρατιωτικής συμμαχίας Ελλάδας-Ισραήλ και η υπό διαπραγμάτευση συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, είναι ενδεικτικά των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στην Ανατολική Μεσόγειο, προοιωνίζοντας τους πολέμους που έπονται.

Β:            Το ερώτημα πάντως παραμένει ένα. Ποιοι σφαγιάζονται τελικά σε όλους αυτούς τους πολέμους και ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται; Σκοτώνονται οι πολιτικές μαριονέτες ή μήπως οι στρατοκράτες που ψάχνουν μανιωδώς το επόμενο casus belli; Οι επιχειρηματίες που επενδύουν στην καταστροφή και την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών ή οι οπλοβιομήχανοι;

Γ :           Για τους τελευταίους δε, αξίζει ιδιαίτερη μνεία, καθώς η βιομηχανία τους ανθεί όταν διεξάγεται ένας πόλεμος ή υπάρχει απειλή πολέμου (δηλαδή συνεχώς). Ανεξάρτητα από την έκβαση των μαχών, πάντα κερδίζουν. Οι καλύτεροι πελάτες αυτής της βιομηχανίας είναι οι στρατοί, που αγοράζουν είτε stock εμπόρευμα (βλέπε κάτι υποβρύχια που γέρνουν), είτε νέες υπερσύγχρονες τεχνολογίες. Οι μίζες των εξοπλισμών της πολεμικής μηχανής, αποτελούν επίσης ένα διόλου ευκαταφρόνητο εισοδηματάκι για την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.

Α:            H αλήθεια είναι μία… Αυτοί που καλούνται να γίνουν «κιμάς» για την πατρίδα αντιμετωπίζοντας τον εξωτερικό εχθρό, είναι οι ίδιοι που εξολοθρεύονται ως εσωτερικός εχθρός όταν σηκώνουν κεφάλι για καλύτερες συνθήκες ζωής. Είναι τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, οι προλετάριοι ή όπως θες πες τους.

Γ:            Τα παραδείγματα κι εδώ είναι πολλά. Η κατάπνιξη της απεργίας των μεταλλεργατών του Λαυρίου το 1896 από τον ελληνικό στρατό με τη συμβολή του γαλλικού ναυτικού. Επίσης, η εξέγερση των αγροτών κολίγων για την αναδιανομή της γης στο Κιλελέρ της Λάρισας το 1910, οι απεργιακοί αγώνες των μεταλλεργατών της Σερίφου το 1916, των λιμενεργατών και μυλεργατών στην Καλαμάτα το 1934 και των καπνεργατών στη Θεσσαλονίκη το 1936, αντιμετωπίστηκαν από τη χωροφυλακή και τον ελληνικό στρατό, με δολοφονίες, συλλήψεις, βασανισμούς.

Β:            Και βέβαια «η κορυφαία στιγμή της νεότερης ιστορίας μας». Η χούντα των ακατονόμαστων συνταγματαρχών 1967-1974. Ένα θρίλερ με κωμικούς πρωταγωνιστές και τραγικό φινάλε. Μια γεύση για το τι συμβαίνει όταν ο στρατός αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Ο μιλιταρισμός σε όλο του το μεγαλείο, μια ολόκληρη κοινωνία-στρατόπεδο. Καταπίεση, πειθαρχία και ρουφιανιά. Κι όταν βέβαια η μεγαλειώδης εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 στην Αθήνα τάραξε τα νερά, ο στρατός και η χωροφυλακή την κατέπνιξε στο αίμα με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες.

Γ:            Μάλιστα…Εν τέλει όποια μορφή κι αν παίρνει το πολίτευμα, (κοινοβουλευτισμός, δικτατορία κλπ.), ο στρατός αποτελεί πάντα την ύστατη εγγύηση του κράτους.

Α:            Πέρα από τα παραπάνω. Πως θα μπορούσαμε άραγε να υπάρξουμε εντός κάποιου στρατοπέδου, όπου η διαδικασία της κριτικής και της σκέψης πάει διακοπές; Όπου η τυφλή υπακοή θεωρείται αρετή, η διαφορετικότητα είναι είδος προς εξαφάνιση και το αντριλίκι εκφράζεται με καψώνια προς τους πιο αδύναμους;

Β:            Ας πούμε πως πηγαίναμε (ω μη γένοιτο). Θα τη βγάζαμε στην αναφορά κάθε πρωί αρνούμενοι να υπακούσουμε την τάδε ή τη δείνα εντολή και στο τέλος τέλος θα μαζεύαμε τόσες φυλακές, που για να τις εξαργυρώσουμε θα έπρεπε να θητεύσουν για μας και τα εγγόνια μας. Και η απορία μου είναι η εξής. Αφού είμαστε σαφέστατα ενάντια στο στρατό και δεν θέλουμε να καταταγούμε, τι ακριβώς μας θέλουν εκεί μέσα; Μας εκβιάζουν με στρατοδικεία και επαναλαμβανόμενα χρηματικά πρόστιμα των 6.000 ευρώ, με απώτερο στόχο, τι;

Γ:            Έχουν τους λόγους τους. Αφ’ ενός γιατί πάγιος ρόλος του μηχανισμού του στρατού, είναι η ψυχοσυναισθηματική ισοπέδωση του ανθρώπινου, δηλαδή η υποταγή στην ιεραρχία και η κατασκευή του προτύπου ενός δυναμικού άντρα-πολεμιστή χωρίς ευαισθησίες, που οφείλει να θυσιαστεί όποτε του ζητηθεί από την πατρίδα. Αφ’ ετέρου, αν η θητεία δεν ήταν υποχρεωτική, δεν θα πήγαινε κανείς (πέρα από κάτι πυροβολημένους φασίστες).

Α:            Επίσης «σημαντικό» έργο που επιτελεί ο στρατός είναι η ενίσχυση της εθνικής συνείδησης. Μιας οργανωμένης απάτης των «εχόντων και κατεχόντων», να ταυτίζουν τα συμφέροντά τους με τις ανάγκες μας. Λένε για παράδειγμα πως τα πετρέλαια που βρίσκονται στο Αιγαίο είναι εθνικό μας συμφέρον να τα πάρει η Ελλάδα. Και γιατί  θα έπρεπε να μας κόφτει αν τα πάρει η Ελλάδα, η Τουρκία ή ο Καναδάς; Λες και το χρήμα θα μπει στην τσέπη μας. Πόσο μάλλον να πολεμήσουμε γι’ αυτά. Βλέπουμε και στην Αραβία που έχει πολλά πετρέλαια, πόσοι τα χαίρονται και πόσοι πεθαίνουν της πείνας.

Γ:            Βέβαια! εθνικό συμφέρον και εθνική ενότητα. Όπου τ’ ακούς, μακριά… Μας πήξανε στη μπαρούφα… «Εμείς οι Έλληνες είμαστε και ήμασταν οι πιο άξιοι και έχουμε πάντα το δίκιο με το μέρος μας. Υπήρξαμε το λίκνο του πολιτισμού και γι’ αυτό ανέκαθεν μας ζήλευαν οι εχθροί, αλλά και οι φίλοι… Όταν νικάμε είμαστε ήρωες, όταν χάνουμε έχουν συνωμοτήσει εναντίον μας όλες οι μεγάλες δυνάμεις κι ο διάολος μαζί».

Β:            Ηρέμησε! Θα σου ανέβει η πίεση… Ας το μαζεύουμε σιγά σιγά. Πρώτα όμως, μιας κι έχουμε και την τιμή να αρνούμαστε τη στρατιωτική μας θητεία εν μέσω διακυβέρνησης της πρώτης φοράς «αριστερά», οφείλουμε να πούμε πως ο ρόλος του στρατού, όχι μόνο δεν αλλάζει, αντιθέτως αναβαθμίζεται.

Α:            Η δαπάνη των 500 εκ. δολαρίων για στρατιωτικούς εξοπλισμούς τους πρώτους μήνες της εκλογής της κυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ, αποδεικνύει πως η εθνική άμυνα δεν επιδέχεται περικοπές, σε αντίθεση με τα νοσοκομεία ή τους μισθούς των μικρομεσαίων στρωμάτων. Οι παρελάσεις, ένας θεσμός που προάγει την ομοιομορφία και την υποταγή, όχι μονάχα δεν καταργείται, όπως υποστήριζε η ροζ γραμμή ως αντιπολίτευση, αλλά αναβαθμίζεται σε λαϊκό γλέντι συνοδεία από νταούλια. Ο ακροδεξιός υπουργός πολέμου θεσπίζει την εθελοντική θητεία των γυναικών (για λόγους ισότητας πιθανότατα!) και προτείνει σε γιατρούς και δασκάλους φαντάρους να κάνουν τη θητεία τους σε κάποιο σχολείο ή νοσοκομείο δουλεύοντας τζάμπα και χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Γ:            Ο Αλ. Τσίπρι παίρνοντας τη σκυτάλη από τον Σαμαρά συνεχίζει τις συναντήσεις με τον δικτάτορα της Αιγύπτου Al Sisi για την πολυπόθητη στρατιωτική συμμαχία στην ανατολική Μεσόγειο. Κομμάτια να γίνουν κι οι ιδεολογικές διαφωνίες του σφαγέα της Αιγύπτου με τον «πολύ αριστερό» έλληνα πρωθυπουργό.

Α:            Θα ήταν αδύνατο για οποιαδήποτε κυβέρνηση αναλάμβανε το τιμόνι του κράτους σε αυτή την ιστορική συγκυρία, να πράξει διαφορετικά σε αυτό που ονομάζεται «πάγια εθνικά ζητήματα». Ο αριστερός φερετζές διαχείρισης της κρίσης, σπρώχτηκε και από τους στρατοκράτες εφόσον έλαβαν τις εγγυήσεις τους. Η συνάντηση επικύρωσης έγινε στο πεντάγωνο τρεις μήνες πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 με τον μελλοντικό τότε (όπως όλα έδειχναν) πρωθυπουργό της χώρας, τον αρχηγό του ΓΕΕΘΑ Κωσταράκο και τον επίτιμο αρχηγό του ΓΕΣ Φραγκούλη. Στο πέρας αυτής της συνάντησης, ο Τσίπρας είπε το περίφημο «Το κράτος έχει συνέχεια». Δηλαδή… τα βρήκανε τα παιδιά.

Γ:            Αλίμονο! Όχι μονάχα το κράτος, αλλά και οι εθνικισμοί, οι θρησκευτικοί φανατισμοί και ο πόλεμος που τους συνοδεύει έχουν συνέχεια, όσο αδρανούμε. Οι δυτικές εξουσίες χτίζουν από καιρό ένα προφίλ ισλαμιστών τρομοκρατών για να δικαιολογήσουν την στρατιωτική διαχείριση προσφύγων – μεταναστών και παράλληλα τον «αναγκαίο» πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.

Β:            Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά ακόμα… Για τον χαμένο χρόνο της θητείας, την αυτοδιάθεση του σώματός μας, τις αυτοκτονίες μέσα στο στρατό ή για το πως η ίδια η κοινωνία στρατικοποιείται και αυτοκτονεί. Και άλλα που δεν χωρούν σε μια κόλα χαρτί…

 

Α-Β-Γ:    Εν κατακλείδι…

Αγαπητοί μας εχθροί,

Επειδή δεν χωράει ο νους μας:

Να παραστεκουλίζουμε με τα όπλα στραμμένα σε πρόσφυγες και μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα κατατρεγμένοι από τη φτώχεια και τους πολέμους.

Να κάνουμε τα χαΐρια κάθε καραβανά ακούγοντας τις αγριοφωνάρες του.

Να θέσουμε σε εφεδρεία τις ζωές μας, όποτε ανοίγουν οι αιμοβόρες ορέξεις των εξουσιαστών.

Θα απέχουμε συνειδητά από το στρατόπεδο της εθνικοφροσύνης, του θανάτου και των διαχωρισμών,

Θα παραμείνουμε δίπλα σε όσους κι όσες αγαπάμε. Δίπλα στους ανθρώπους που μοιράζονται τον αγώνα για μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, στις γειτονιές, στους δρόμους, στη δουλειά, στις παρέες, στην οικογένεια,

Θα παραμείνουμε ακούραστοι, μέχρι να θάψουμε «το τσεκούρι του πολέμου» που ξεθάβει η εξουσία για τα συμφέροντά της,

Και δεν θα βάλουμε «κώλο κάτω» μέχρι…

…να γκρεμίσουμε και το τελευταίο μαντρί, που εσείς ονομάζετε σύνορα…

…τα στρατόπεδα να γίνουν πάρκα αναψυχής και τα εργοστάσια της οπλοβιομηχανίας εσωτερικές πίστες αναρρίχησης…

…να ξυπνήσουμε ένα πρωινό και οι ένοπλες δυνάμεις να αποτελούν αντικείμενο αρχαιολογικής έρευνας…

…οι τωρινές μας κοινότητες αμφισβήτησης του κόσμου της ατομικής ιδιοκτησίας, των κρατών και των συνόρων, γίνουν οι μήτρες που θα γεννήσουν τον αυριανό κόσμο της ισότητας, της αλληλοβοήθειας, του σεβασμού και της ελευθερίας.

Κι αυτό είναι υπόσχεση και ανακούφιση…

Μην μας υπολογίζεται για οπλίτες…

Θα παραμείνουμε πολίτες

Συμμετείχαν με αλφαβητική σειρά οι:

ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΛΑΛΟΣ

ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ ΜΗΛΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΤΣΙΑΣ-ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ