Για την κατάληψη εργαστήριο
Την Δευτέρα 12/3/2018 καταλήφθηκε ένας χώρος στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έκτοτε λειτουργεί στην βάση της αυτοοργάνωσης, ανοικτό σε όσες/όσα/όσους συμφωνούν με τα χαρακτηριστικά του χώρου και με τις αποφάσεις να συνδιαμορφώνονται οριζόντια, με ισότιμους όρους από τη συνέλευση της κατάληψης.
Αμέσως μετά τη γνωστοποίηση της κατάληψης του χώρου υπήρξαν αντιδράσεις από την διοίκηση του τμήματος, με πρόφαση την υλοποίηση ενός προγράμματος που «διεξάγεται» από το 2012. Ακολούθησαν και άλλες κινήσεις από μέρους τους με κορύφωση την σύγκλιση άτυπου συμβουλίου όπου συμμετείχαν οι πρυτανικές αρχές, οι πρόεδροι των τμημάτων αλλά και των δσ των φοιτητικών συλλόγων, εκπρόσωποι των παρατάξεων «δαπ», «πασπ», «μας».
Η άμεση αυτή αντίδραση δεν είναι άσχετη με την τρέχουσα συγκυρία κατά την οποία επιχειρείται η καταστολή αυτοοργανωμένων και κατειλημμένων χώρων που μπορούν να λειτουργήσουν ως κινηματικά κέντρα και κέντρα αγώνα εντός και εκτός πανεπιστημιακών χώρων. Ο πρύτανης του ΠΚ Οδυσσέας Ζώρας μεθοδεύει την εκκαθάριση των πανεπιστημιακών χώρων από καθετί κινηματικό, τις μελλοντικές διώξεις όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται για τα αυτονόητα και τη μετατροπή των φοιτητικών συλλόγων σε φερέφωνά του κεφαλαίου και της εξουσίας. Η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε με τη μορφή άτυπης συγκλήτου στις 16/03 αντανακλούσε πλήρως τις προθέσεις του.
Χαρακτηριστικές αυτών είναι οι πρόσφατες δηλώσεις του στην «επιτροπή Παρασκευόπουλου». Σύμφωνα με αυτές ορίζει ως μορφή βίας κάθε δυναμική κίνηση αγώνα και διεκδίκησης από τη φοιτητική κοινότητα και από τα κάτω που δε συναινεί με τις πολιτικές του. Προετοιμάζει ένα σύστημα ισχυρής επιτήρησης και καταστολής. Οι νέες πόρτες ασφαλείας, ο έλεγχος και η καταγραφή της μετακίνησης αλλά και της συμπεριφοράς του κόσμου που μένει στις εστίες, καθώς και η πρόθεση του να αλλάξει τους παλιούς φύλακες με άλλους πιο «πρόθυμους» να διενεργούν ελέγχους που προσομοιάζουν σε αυτούς των μπάτσων πρόκειται να συμπληρώσουν την πρακτική της πολεοδομικής καταστολής που ως απάντηση στα φοιτητικά κινήματα έβγαλε τα πανεπιστήμια έξω από την πόλη απομονώνοντας τα από την κοινωνία, χτίζοντας campus-φρούρια και ένα σύστημα ιδιωτικού και κρατικού κέρδους από τη μετακίνηση και τη σίτιση του φοιτητικού πληθυσμού.
Παράλληλα, αναφέρεται επανειλημμένα στην κατάληψη Ευαγγελισμού, απειλώντας έμμεσα με εκκένωση ένα χώρο που λειτουργεί ως εστία αγώνα και αντίστασης στην πόλη του Ηρακλείου για τα τελευταία 16 χρόνια. Είναι η συνέχεια της κρατικής πολιτικής εκκένωσης καταλήψεων και κέντρων αγώνα καθώς και καταστολής όποιας και όποιου αγωνίζεται.
Στις δηλώσεις του αποποιείται κάθε ευθύνη για τη μη κάλυψη των αναγκών των φοιτητών λέγοντας πως αυτή οφείλεται στο μεγάλο αριθμό των εισακτέων και όχι στην υποχρηματοδότηση ή τη μη διαχείριση του κεφαλαίου προς όφελος του φοιτητή. Ένα καλύτερο πανεπιστήμιο για τον ίδιο είναι αυτό με σαφείς ταξικούς φραγμούς, στο οποίο δε χωρούν φοιτήτριες και φοιτητές από χαμηλά κοινωνικά στρώματα, στο οποίο δε χωράμε όλες και όλοι εμείς που δεν έχουμε για νοίκια, που αναγκαζόμαστε να εργαζόμαστε για να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας, που μας εξαναγκάζει να διακόπτουμε τη φοίτηση για οικονομικούς λόγους.
Ταυτόχρονα, προσπαθεί να προωθήσει μηχανισμούς όπως η αντιπροσώπευση των φοιτητών στη διοίκηση, προκειμένου μαζί με τις παρατάξεις να νομιμοποιεί τις αποφάσεις που παίρνει για όλες και όλους εμάς.
Ο πρύτανης ακολουθεί κατά γράμμα μια ακραία, νεοφιλελεύθερη, δεξιά πολιτική κάτι το οποίο γίνεται ξεκάθαρο και με τη συμμετοχή του στο συνέδριο που διοργάνωσε η «Πολιτική Ακαδημία» της Νέας Δημοκρατίας στο Ηράκλειο μαζί με άλλους καθηγητές του ΠΚ, καθώς και με τις γνωστές του πολιτικές φιλοδοξίες. Οι λακέδες του Ζώρα που στέκονται ανέκαθεν απέναντι στις φοιτητικές διεκδικήσεις καλούν τώρα τους ίδιους τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να σταθούν ενάντια σε όσες και όσους αγωνίζονται χρησιμοποιώντας τους εργαλειακά για την πολιτική τους ατζέντα. Προσπαθούν να συσπειρώσουν πασπιτοδαπίτες φασιστοφοιτητές θέλουν να καταστείλουν και να εκκενώσουν την κατάληψη εργαστήριο, αποφεύγοντας το πολιτικό κόστος που θα είχε η αστυνομική καταστολή.
Για μας, οι καταλήψεις και τα κέντρα αγώνα αποτελούν κύτταρα ελευθερίας και αυτο-οργάνωσης, ορμητήρια για τους από τα κάτω αγώνες. Είναι κινήσεις επανοικειοποίησης του χώρου και του χρόνου που μας έχουν κλέψει. Μέσα σε αυτούς τους χώρους μπορούμε να εκφραστούμε και να υπάρξουμε με τους τρόπους που εμείς θέλουμε δημιουργώντας απτά παραδείγματα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε, στο σήμερα και στο τώρα. Οι τρόποι οργάνωσης που επιλέγουμε στέκονται απέναντι στην εκμετάλλευση και τη λογική του κέρδους, την ιδιοκτησία και τις εμπορευματικές σχέσεις. Εκεί, μπορούν να καλυφθούν οι υλικές ανάγκες των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας όπως είναι η πρόσβαση σε βασικά αγαθά από τα οποία είναι αποκλεισμένα και οι καταλήψεις στέγης, μιλώντας με όρους αλληλεγγύης και όχι φιλανθρωπίας.
Εκεί, πέρα από τις υλικές ανάγκες της κάθε μιας και του κάθε ένα από εμάς δημιουργούνται συντροφικές σχέσεις, σχέσεις ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης και ισοτιμίας που θέλουν να υπερβούν τον ατομικισμό και την εργαλειακότητα προωθώντας ένα συλλογικό τρόπο σκέψης και δράσης. Λειτουργεί η αυτομόρφωση και η συλλογική γνώση, γίνονται εκδηλώσεις και συνελεύσεις, παράγεται πολιτικός λόγος και στεγάζονται συλλογικότητες και πρωτοβουλίες. Τα ίδια τα υποκείμενα ορίζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις δικές τους επιθυμίες και ανάγκες. Για μας οι καταλήψεις είναι θύλακες ελευθερίας και αντίστασης μέσα στο υπάρχον σύστημα.
ΟΛΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΕ ΒΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ