Category: Κείμενα-Προκυρήξεις

Στο πλαίσιο της διαδήλωσης για την 1^η Μάη, έγινε ένα πανευρωπαϊκό κάλεσμα από αγωνιστές στο Μιλάνο ενάντια στην διεθνή έκθεση Expo. Αυτή η έκθεση φορώντας ένα ανθρωπιστικό προσωπείο είχε ως θεματική της την τεχνολογία που θα συμβάλει στην υγιή, ασφαλή και επαρκή τροφή για όλους με σεβασμό στο πλανήτη. Όμως, οι ίδιοι οι διοργανωτές – χορηγοί της έκθεσης (κράτη, ΜΚΟ και εταιρίες όπως Coca Cola, Nestle, Pioneer, Mc Donald’s) είναι η αιτία της έλλειψης ισότιμης πρόσβασης στην τροφή και το νερό και της επιβάρυνσης του πλανήτη. Είναι στην ουσία ένα πολυέξοδο πανηγύρι για να εκθειαστούν και να διαφημιστούν τα προϊόντα της βιομηχανίας και του καπιταλισμού και να κανονιστούν διαφόρων ειδών εμπορικές συμφωνίες, την ίδια στιγμή που η ιταλική κυβέρνηση ψηφίζει μέτρα λιτότητας και ζητάει από τους φτωχούς να σφίξουν ακόμα περισσότερο το ζωνάρι! Η πορεία λοιπόν στηρίχθηκε από εργάτες, ανέργους, φοιτητές, αντισπισιστές, queer ακτιβιστές και γενικότερα από το σύνολο των πολιτικών κινημάτων και εργατικών φορέων και όπως ήταν φυσικό στάθηκε δυναμικά ενάντια σε αυτή τη φιέστα.

Βρισκόμενοι στην Ιταλία, οι 5 πολιτικά ενεργοί φοιτητές ήταν φυσικό να συμμετέχουν στη διαδήλωση που εναντιωνόταν στα σχέδια των από πάνω. Την επομένη της διαδήλωσης, στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών, προσάγονται από μία καφετέρια στην οποία κάθονταν με αφορμή την έξοδό τους νωρίτερα από κατειλημμένο κοινωνικό χώρο. Στη συνέχεια, αναγκάζονται σε βίαιη λήψη αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού (DNA), χωρίς παρουσία διερμηνέα. Μετά από πολύωρη κράτηση και χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, αφήνονται ελεύθεροι χωρίς να τους προσάπτεται καμία κατηγορία.

6 μήνες μετά, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν από τα σκάνδαλα και τις δικαστικές έρευνες για τις συναλλαγές με τη μαφία σχετικά με την έκθεση Expo 2015, οι αστυνομικές και εισαγγελικές αρχές του Μιλάνου προχωρούν στη δίωξη 10 διαδηλωτών από Ιταλία και Ελλάδα σχετικά με την πορεία ΝΟ EXPO. Έτσι λοιπόν, την Πέμπτη 12 Νοέμβρη – ημέρα γενικής απεργίας- οι 5 φοιτητές από την Αγία Παρασκευή Αθηνών, με λευκά ποινικά μητρώα, συλλαμβάνονται, αντιμετωπίζοντας ένα Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης – διαδικασία που χρησιμοποιείται αποκλειστικά για υποθέσεις βαριάς εγκληματικότητας όπως σωματεμπορία και διακίνηση ναρκωτικών. Πρώτη φορά χρησιμοποιείται για πολιτικούς λόγους. Είναι σαφές ότι η μόνη κατηγορία που βαραίνει τους 5 φοιτητές, είναι το ότι ένωσαν τη φωνή τους με χιλιάδες άλλους στο Μιλάνο, το ότι αποφάσισαν να αντισταθούν στη μοίρα που μας επιφυλάσσουν οι δυνατοί αυτού του κόσμου. Η προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων και των κινηματικών διαδικασιών αποτελεί γνωστή τακτική του κράτους για να τιμωρήσει όσους αντιστέκονται και για να σπείρει το φόβο στους εκμεταλλευόμενους ώστε να πάψουν να αγωνίζονται. Όσο εντείνεται η καταπίεση και αυξάνονται οι αντιστάσεις από μεριάς των καταπιεσμένων τόσο αναδιαρθρώνεται το ίδιο το κράτος και αναβαθμίζει το οπλοστάσιό του σε βάρος μας. Δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς τους!

Στη διεθνοποίηση της καταστολής απαντάμε με αλληλεγγύη

 Καμία έκδοση- καμία δίωξη των 5 φοιτητών στις Ιταλικές αρχές

 Καμία δίωξη στους συλληφθέντες της πορεία της 1ης Μάη στο Μιλάνο

 

Καφενείο με κουτί οικονομικής ενίσχυσης στο Στέκι Πολιτιστικών Ομάδων (Ν.Φωκά 82), Πέμπτη 26/11 από τις 17.00

 Συγκέντρωση- πορεία αλληλεγγύης το Σάββατο 28/11 στο Δημαρχείο στις 12.00, στα πλαίσια της πανευρωπαϊκής μέρας δράσης

Αυτόνομα Σχήματα Πανεπιστημίου, Ρέθυμνο

 

            Από την εγγραφή σου στο α’ εξάμηνο κάποιοι προσπαθούν να σε προετοιμάσουν για αυτή την ημέρα. Αυτό που ακολουθεί πάει περίπου κάπως έτσι: άνοιγμα μπουκαλιών σε γνωστά κλαμπ της πόλης, δωρεάν σημειώσεις, κέρασμα καφέ και πολιτικής προπαγάνδας, γλείψιμο, πελατειακές σχέσεις και ατομικό καβάτζωμα. Από τη μια, τα φερέφωνα της κυριαρχίας υπόσχονται μελλοντικό βόλεμα, προοπτικές καριέρας και γενικά εξυπηρέτηση των ατομικών σου συμφερόντων με βασικό αντάλλαγμα την ψήφο σου στις εκλογές (όπως τόσο καιρό ζητούσαν την ψήφο σου στις γενικές συνελεύσεις με ανάλογα ανταλλάγματα). Η ΔΑΣΠ (ή αλλιώς η Δαπάρα και η Πασπάρα) αποτελούν τους κύριους εκφραστές της εκμετάλλευσης και της υποτίμησης των ζωών μας στην κοινωνία, εκπροσωπώντας ξεκάθαρα τα συμφέροντα των αφεντικών, ντόπιων και ξένων, του κράτους και του κεφαλαίου. Σε μια περίοδο που κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, καλλιεργούν ψευδαισθήσεις κοινωνικής ανέλιξης και ατομικών λύσεων σε προβλήματα που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι από εμάς, αναιρώντας παράλληλα τον ταξικό χαρακτήρα των προβλημάτων μας.  Από την άλλη, βρίσκονται όσοι φιλοδοξούν να αποτελέσουν τη φωτισμένη πρωτοπορία των κινημάτων, οι οποίοι προσπαθούν να αυτοπροβληθούν ως οι καταλληλότεροι διαχειριστές του κινήματος και των διεκδικήσεων των φοιτητών, βάζοντας φρένο με αυτό τον τρόπο σε οποιαδήποτε πηγαία εμφάνιση ακηδεμόνευτου συλλογικού αγώνα από τα κάτω. Ταυτόχρονα, επειδή η σύνθεση του φοιτητικού σώματος είναι διαταξική, κάποιοι από αυτούς κλείνουν πονηρά το μάτι και στους μικροαστούς, αναπαράγωντας συντεχνιακές λογικές που προωθούν τον ανταγωνισμό.

Η κυριαρχία έχει αναγάγει την ψήφο στις εκλογές στο ύψιστο πολιτικό καθήκον της καθεμιάς και του καθένα από εμάς. Αυτό έχει ως συνέπεια ακόμα και κινηματικοί άνθρωποι να επαναπαύονται μετά τις εκλογές, περιμένοντας, με καλή θέληση, τη φωτισμένη πρωτοπορία που ψήφισαν να αναλάβει δράση για αυτούς, προασπιζόμενη τα συμφέροντά τους, περίπου όπως θα έκανε μία εξιδανικευμένη γονεϊκή φιγούρα. Με άλλα λόγια, αναθέτουν τη δυνατότητα επίλυσης των συλλογικών τους προβλημάτων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους, οι οποίοι στη συνέχεια έχουν τη δυνατότητα, ασκώντας την εξουσία, να λαμβάνουν αποφάσεις για όλους εμάς τους από κάτω, χωρίς εμάς. Η εκλογική διαδικασία λειτουργεί αποσυμπιεστικά και -στην ουσία- κατασταλτικά για το κίνημα, αποπροσανατολίζοντας το συλλογικό υποκείμενο από την ουσία-τον αγώνα. Στα πανεπιστήμια, την περίοδο των φοιτητικών εκλογών, η σημασία των συλλογικών αγωνιστικών αποφάσεων και δράσεων υποβαθμίζεται και το φλέγον ζήτημα ξαφνικά είναι τα Δ.Σ. και οι έδρες τους. Δηλαδή η έμφαση μετατοπίζεται από το “τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι για όσα μας απασχολούν” στο “ποιον θα επιλέξουμε για να κάνει κάτι για όσα απασχολούν εμάς”.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ

            Στην κοινωνία που ζούμε, κομμάτι της οποίας είναι και η φοιτητική κοινότητα, όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, τόσο οξύνονται οι ταξικές αντιθέσεις και η εκμετάλλευση από μεγάλα και μικρά αφεντικά. Οι εκμεταλλευόμενοι αυτής της κοινωνίας, ντόπιοι και μετανάστες, γυναίκες και άνδρες, συνεχίζουμε να παίρνουμε άθλιους μισθούς και μεροκάματα ή να ζούμε στην ανεργία, ενώ τα εργασιακά -και όχι μόνο- δικαιώματα έχουν συρρικνωθεί και τα αγαθά γύρω μας εξακολουθούν να είναι ακριβά. Αυτό σημαίνει ότι η υποτίμηση της ζωής και της εργασίας μας θα συνεχίζεται και καμία “αριστερή” διαχείριση του καπιταλισμού -τουλάχιστον με τον τρόπο που επιχειρείται την παρούσα περίοδο- δεν πρόκειται να μας σώσει. Αντίστοιχα, στις σχολές μας εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε και τα προηγούμενα εξάμηνα με την ελλιπή χρηματοδότηση, την απειλή της ιδιωτικοποίησης και την εφαρμογή του νόμου των προηγούμενων κυβερνήσεων για την παιδεία, τις διαγραφές, την ελλιπή μέριμνα για στέγαση και σίτιση, την εντατικοποίηση των σπουδών που μας πιέζει ασφυκτικά.

            Η λύση σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι άλλη πέρα από το να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να αγωνιστούμε, καθώς κανένας δεν μπορεί να φροντίσει για τις ανάγκες μας καλύτερα από εμάς τις ίδιες και τους ίδιους. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα μπορούν να λυθούν, εάν αναλάβουμε δράση με συλλογική οργάνωση, μέσα από αδιαμεσολάβητες, οριζόντιες και αντιιεραρχικές διαδικασίες. Οι συλλογικές διαδικασίες των φοιτητών ανήκουν σε όλες τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που αποτελούν κομμάτι των εκμεταλλευόμενων, δεν γίνεται να αποτελούν τσιφλίκι των Δ.Σ. και των εκλεγμένων αντιπροσώπων που αποφασίζουν πότε να τις καλέσουν και πότε όχι, ανάλογα με την εξυπηρέτηση των μικροπολιτικών τους συμφερόντων.  Ο φοιτητικός σύλλογος δεν μπορεί να αποτελεί κομματικό/παραταξιακό τσιφλίκι, αλλά οι ριζοσπαστικές δράσεις και αποφάσεις του πρέπει να αποτελούν -και τώρα όπως και παλιότερα- μέρος του ευρύτερου κινήματος και του αγώνα για τη συνολική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Να πάρουμε τα συλλογικά όργανα αποφάσεων στα χέρια μας, αποφασίζοντας με βάση τα κοινά υλικά μας συμφέροντα.

Με ή χωρίς εκλογές συνεχίζουμε τους αγώνες, αδιαμεσολάβητα, με συνέπεια και αποφασιστικότητα.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Στις 2/3 ξεκίνησαν απεργία πείνας πολιτικοί κρατούμενοι από το Δίκτυο Αγωνιζόμενων Κρατουμένων και οι Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Δ. Κουφοντίνας καθώς και Τούρκοι κρατούμενοι αγωνιστές μέσα από τις φυλακές για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ΄, του “αντιτρομοκρατικού” νόμου 187 και 187Α, του κουκουλονόμου, την οριοθέτηση της χρήσης DNA ως αποδεικτικό στοιχείο και την άμεση απελευθέρωση του Σ. Ξηρού που βρίσκεται έγκλειστος με ποσοστό αναπηρίας 98%. Σε απεργία πείνας προέβησαν και τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για την μη ποινικοποιήση των συγγενικών σχέσεων και την αποφυλάκιση των συγγενικών μελών τους. Ο αγώνας αυτός στηρίχθηκε από τους συντρόφους έξω από τα κελιά με πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Μία από αυτές ήταν και η κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ στις 30/3.

Από τις πρώτες κιόλας μέρες της κατάληψης ξεκίνησαν προσαγωγές και συλλήψεις συντρόφων ή ακόμα και ατόμων που απλά προσέγγιζαν το κτίριο της Πρυτανείας. Με τη συνέχιση του αγώνα οξυνόταν και η καταστολή με μόνιμο αστυνομικό κλοιό γύρω από το κτίριο. Μετά από κάποιες μέρες δεν επέτρεπαν την είσοδο και την έξοδο κανενός από την κατάληψη καθιστώντας αδύνατη την τροφοδοσία των καταληψιών με αποτέλεσμα την ψυχολογι­κή και σωματική εξουθένωση τους. Παράλληλα απαγόρευσαν καλεσμένη πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα των απεργών πέινας, με συλλήψεις και προσαγωγές.

Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ είχαν ως κεντρικό τους θέμα την κατάληψη της πρυτανείας εκτελώντας τον καθιερωμένο καθεστωτικό τους ρόλο, να παραπληροφορούν προς όφελος της εξουσίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της προπαγάνδας τους ήταν η προβολή μόνο των αιτημάτων που αφορούσαν την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ και την απελευθέρωση του “τρομοκράτη” Σ. Ξηρού, προσπαθώντας έτσι να απομονώσουν τον αγώνα των φυλακισμένων από άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, παρουσιάζοντάς τον ως αυτοαναφορικό. Παρέλει­παν, λοιπόν, εσκεμμένα να αναφερθούν στα αιτήματα των απεργών όπως η κατάργηση του κουκουλονόμου και του τρομονόμου, και η οριοθέτηση χρήσης DNA ως αποδεικτικό στοιχείο που αφορούν κυρίως όλους του απ’ έξω που βρίσκονται απο την μεριά των καταπιεσμένων και επιλέγουν να αγωνίζονται. Επιπλέον ένα σημείο της τραγε­λαφικής προπαγάνδας τους ήταν το ότι προσπάθησαν να συνδέσουν την κατάληψη της πρυτανείας με την πιάτσα του εμπορίου ναρκωτικών που υπάρχει εδώ και χρόνια στην περιοχή και λειτουργεί υπό την προστασία των μπάτσων . Σε μία ακόμα προσπάθεια υποβίβασης της πολιτικής σημασίας των αγωνιστικών δράσεων των αλληλέγ­γυων , παρουσιαζόταν ως αυτοσκοπός των καταληψιών η άνευ λόγου κι αιτίας καταστροφή.

Το πρωί της 17/4 η “αριστερή” κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με το όργανό τους, τους μπάτσους, έδωσε προθεσμία στους καταληψίες για εκκένωση του κτιρίου. Η συνειδητή επιλογή τους να παραμείνουν εντός, γνωρίζοντας οτι θα συλληφθούν, ήταν η αξιοπρεπέστερη των στάσεων, που αρμόζει σε κάθε αγωνιζόμενο. Να ση­μειωθεί ότι τέτοιου είδους εκκένωση κατάληψης σε πανεπιστημιακό χώρο με καταπάτηση του ασύλου, είχε να συμβεί από το ’85 επί ΠΑΣΟΚ με την στρατιωτικόυ τύπου εκκένωση της κατάληψης του Χημείου μετα τη δολοφονία του Καλτεζά από τους μπάτσους.

Ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ που προεκλογικά υπερασπιζόταν τις καταλήψεις και το άσυλο, εκκενώνει με αυτόν τον τρόπο την κατάληψη της πρυτανείας. Προεκλογικά τον συνέφερε η υπεράσπιση των παραπάνω ώστε να εξασφαλίσει τη με­γαλύτερη δυνατή συναίνεση κάποιων αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας στις κάλπες. Ενώ από την μια λει­τουργεί αποσυμπιεστικά για το κίνημα μοιράζοντας αριστερές υποσχέσεις, όταν υπάρχει αντίδραση εναντιώνεται και καταστέλλει με κάθε μέσο (ΜΜΕ, μπάτσοι) τους πραγματικούς αγώνες απο τα κάτω. Με κινήσεις όπως η εκκένωση της πρυτανείας προβαίνει σε επίδειξη δύναμης, για να επικυρώσει την κυριαρχία του και να αυτοπαρουσιαστεί ως εγγυητής της ομαλότητας και της σταθερότητας τόσο στους φιλήσυχους νοικοκυραίους, όσο και στους Ευρωπαίους εταίρους. Έτσι επιχειρεί να καταπνίξει οτιδήποτε αντιτίθεται στην εξουσία του αυτή. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, οτι ο αναπληρωτής υπουργός προστασίας του πολίτη, Πανούσης, δε δρα αυτόβουλα αντιτιθέμε­νος στη κυβερνητική πολιτική ,όπως μας παρουσιάζουν, αλλά η στάση του δε παρεκκλίνει καθόλου απο τη γραμμη ΣΥΡΙΖΑ, πόσο μάλλον ευνόει την επικυριαρχία του.

Εμείς από την πλευρά μας δεν περιμέναμε απο καμία αριστερή ή δεξιά εξουσία να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των από κάτω και ούτε πρόκειται να επαναπαυτούμε με την “πρώτη φορά αριστερά”. Αντιθέτως, συνεχίζουμε με οριζόντιους, αδιαμεσολάβητους αγώνες ενάντια σε κάθε εξουσία! Υπερασπιζόμαστε στην πράξη την έννοια του ασύλου, οικειοποιούμαστε τον χώρο του πανεπιστημίου ,τον χρησιμοποιούμε για να στεγάζουμε ριζοσπαστικούς αγώνες και να δημιουργούμε κινηματικά προπύργια.

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Το Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου ήταν υπό κατάληψη για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες (από 13/11 μέχρι 3/12/2014), με κυλιόμενες γενικές συνελεύσεις όλων των σχολών ανά βδομάδα. Απέναντι στην αδυναμία του ιδρύματος να λειτουργήσει και στα προβλήματα που το μεγαλύτερο κομμάτι των φοιτητών αντιμετωπίζει μέσα κι έξω από τις σχολές, η κατάληψη θεωρήθηκε η μόνη λογική απάντηση. Η συνεχόμενη όξυνση των ταξικών αντιθέσεων και η υποτίμηση της εργασίας και κάθε πτυχής της ζωής των εκμεταλλευόμενων κομματιών της κοινωνίας σήμερα, αντανακλώνται και μέσα στο πανεπιστήμιο, το οποίο αποτελεί χώρο παρκαρίσματος ανέργων για λίγο χρονικό διάστημα και ταυτόχρονα εργοστάσιο παραγωγής του ιδανικού εργαζόμενου/πολίτη για το μοντέλο στρατιωτικοποιημένης εργασίας και ζωής/κοινωνίας που προωθείται. Παράλληλα με αυτά τα χαρακτηριστικά, η εφαρμογή του νέου νόμου για την παιδεία από το υπουργείο, σε συνδυασμό με τον τρόπο διαχείρισης της κατάστασης από τις πρυτανικές αρχές, τη διοίκηση και τα συμβούλια των καθηγητών, έχουν καταστήσει αδύνατη τη λειτουργία πολλών τμημάτων, προκαλώντας τη δυσκολία ολοκλήρωσης των υποχρεώσεων ή/και των σπουδών για πολλούς φοιτητές.

Αυτή τη βιωμένη πραγματικότητα συμπλήρωσαν οι εικόνες καταστολής των κινητοποιήσεων του ΕΚΠΑ και οι μαθητικές καταλήψεις πανελλαδικά, καθώς και τα μαθήματα αξιοπρέπειας που έδιναν με τους αγώνες τους, οι έγκλειστοι σε φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης, το ίδιο διάστημα και προηγουμένως.

Χαρακτηριστικό του κλίματος που υπήρχε από την αρχή ήταν ότι στην πρώτη γενική συνέλευση της 13/11  υπερψηφίστηκε από την πλειοψηφία του σώματος ψήφισμα αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Ν. Ρωμανό, στο οποίο επισημαινόταν και η πολιτική σημασία της ληστείας τράπεζας.

Το κλίμα

Οι θεματικές της πρώτης γ.σ. στις 13/11, αλλά και των επόμενων, ήταν “η πολιτική και η εκπαιδευτική συγκυρία”, ωστόσο αποτελούσαν απλά την αφορμή για να αρθρωθούν οι πραγματικοί λόγοι που έφεραν μαζικά τους φοιτητές στο αμφιθέατρο για να συμμετάσχουν στις συλλογικές τους διαδικασίες, μετά από ένα χρόνο σιγής και αδράνειας (μέσα στο προηγούμενο ακαδημαϊκό έτος δεν είχε κατορθωθεί να γίνει καμία γ.σ. όλων των σχολών). Μία γενική συνέλευση φοιτητών όλων των σχολών είναι μια συλλογική διαδικασία που μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά για το κίνημα σε πολλές περιπτώσεις, παραμένει όμως μια διαδικασία διαταξική στην οποία συμμετέχουν άνθρωποι από την πλευρά των εκμεταλλευόμενων, όπως και από αυτή των εκμεταλλευτών. Έτσι, καθώς η κάθε πλευρά βρέθηκε στη συνέλευση για να υποστηρίξει τα συμφέροντά της, ήταν πολύ εμφανής η σύγκρουση συμφερόντων των “από κάτω” και των “από πάνω” που διαπερνά όλη την κοινωνία, γεγονός που γινόταν αντιληπτό και από τους λόγους που αναπαράγονταν. Από κάθε γσ στην επόμενη, η εικόνα των δύο διαφορετικών κόσμων που συγκρούονται ζωγραφιζόταν όλο και πιο έντονα.

Η εικόνα αυτή μπορούσε να γίνει αντιληπτή και στα κείμενα και τα αιτήματα της κατάληψης. Από την αρχή, ο λόγος και τα αιτήματα δεν περιορίζονταν στα συνήθη -λίγο πολύ- συντεχνιακά αιτήματα των φοιτητών, αλλά ξεκινούσαν από αμιγώς φοιτητικά ζητήματα, όπως η μη εφαρμογή του οργανισμού, των διαγραφών φοιτητών στις σχολές και το στεγαστικό πρόβλημα των φοιτητών και επεκτείνονταν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι εκμεταλλευόμενοι της κοινωνίας. Ζητήματα όπως η κατάσταση εξαίρεσης που βιώνουν πρόσφυγες και μετανάστες και η τεχνητή παρανομοποίηση τους, η υποτιμημένη εργασία, οι πολιτικοί κρατούμενοι, η κατασκευή φυλακών τύπου γ, δεν αποτελούσαν απλά bullets στο τέλος ενός κειμένου, αλλά αιχμές του λόγου που αρθρωνόταν, καθώς και των δράσεων της κατάληψης.

Τα αντιδραστικά κομμάτια

Κάθε -ακόμα και μικρή- κινηματική δράση αντιμετωπίζει και την ανάλογη αντίδραση από την πλευρά της κυριαρχίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι δυνάμεις που ενοχλήθηκαν από την αυθόρμητη δημιουργία κινήματος, που τάραζε τα νερά σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και μάλιστα σε μια περίοδο όπου δεν υπήρχε παράλληλα κάποιο κύμα φοιτητικών κινητοποιήσεων, ήταν πολλές.

Εντός των γενικών συνελεύσεων, το μπλοκ της αντικατάληψης, απαρτιζόταν  από τις αναμενόμενες πολιτικές δυνάμεις της κυριαρχίας (ΠΑΣΠ,ΔΑΠ), διαφόρων ειδών φασίστες και απολίτικους μικροαστούς αγανακτισμένους για τα μαθήματα που θα έχαναν. Οι δύο οργανωμένες δυνάμεις ανταγωνίζονταν μεταξύ τους προσπαθώντας να αφυπνίσουν κάθε ακροδεξιό και συντηρητικό στοιχείο και να τα συνενώσουν υπό την αιγίδα τους, ώστε να επικρατήσουν στις γενικές συνελεύσεις. Οι απολίτικοι μικροαστοί έκαναν μια προσπάθεια οργάνωσης κατεβάζοντας δικό τους πλαίσιο και στη συνέχεια συνεργάστηκαν με την ΠΑΣΠ. Όταν όλα τα κόλπα και οι συμμαχίες είχαν πλέον αποτύχει (σε κάθε γενική συνέλευση ο αριθμός συμμετεχόντων αυξανόταν κατακόρυφα, ενώ το ποσοστό που ήταν υπέρ της κατάληψης αυξανόταν επίσης) (ενδεικτικά…..), οι υπερασπιστές του κράτους και του κεφαλαίου εφάρμοσαν μοτίβο συγκυβέρνησης και συνεργάστηκαν ανοιχτά κατεβάζοντας επισήμως κοινό πλαίσιο στο οποίο  κάλεσαν κάθε συντηρητικό φοιτητή να συμμαχήσει μαζί τους για το άνοιγμα του πανεπιστημίου.

Μέσα στο μπλοκ της αντικατάληψης υπήρχαν και κάποιοι στους οποίους αξίζει κανείς να αφιερώσει μια ξεχωριστή παράγραφο, εκείνοι που πάντα επάξια περιφρουρούν την αστική νομιμότητα και την αντεπανάσταση, εκείνοι που κατάντησαν τον κομμουνισμό βρισιά. Ο κύριος ρόλος του ΜΑΣ στις συνελεύσεις ήταν η γνωστή καραμέλα της συμπόρευσης της εργατικής τάξης με το ΠΑΜΕ και η εμμονή του με τις τμηματικές συνελεύσεις, υποβαθμίζοντας την αναγκαιότητα ύπαρξης της γενικής συνέλευσης όλων των σχολών. Η μόνη εμφάνιση τους στο υπό κατάληψη πανεπιστήμιο ήταν το ‘’copy-paste’’ των δράσεων του συντονιστικού, τις οποίες στη συνέχεια προσάρμοσε στο πλαίσιο του. Δεν παρέλειπαν να λασπολογούν ενάντια στον α/α χώρο που συμμετείχε στο συντονιστικό (κατηγορώντας μας όλους ότι παίρνουμε γραμμή από Κουμουνδούρου). Ο λόγος τους ήταν απλά  προβοκατόρικος, με απουσία σοβαρών πολιτικών επιχειρημάτων.

Εκτός γενικών συνελεύσεων, το μπλοκ της αντικατάληψης απάρτιζαν η πρυτανεία, η διοίκηση, κομμάτια των καθηγητών, καθεστωτικά ΜΜΕ και τοπικοί άρχοντες. Όλοι αυτοί, κρατώντας είτε συντηρητικές και δεξιόστροφες, είτε απλά ευθυνόφοβες στάσεις δεν παρέλειπαν καθημερινά να δημιουργούν κλίμα κάνοντας με διάφορους τρόπους προπαγάνδα για χαμένα εξάμηνα, φθορές, την έλευση της δευτέρας παρουσίας κ.λπ. Επίσης, μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας, παρά τα προφανή της συμφέροντα, κράτησε αρνητική στάση τόσο απέναντί στην κατάληψη όσο κι απέναντι στις κινητοποιήσεις. Ενόσω το πανεπιστήμιο ήταν κατειλημμένο, δεν ήταν λίγες οι φορές που ανέβηκαν σε καθεστωτικά sites παραπλανητικές φήμες για “φωτιές και βανδαλισμούς στο Πανεπιστήμιο Ρεθύμνου, το οποίο έχει καταληφθεί από μια μειοψηφία”, ενώ ταυτόχρονα φασιστικές ιστοσελίδες εκτόξευαν έμμεσες απειλές.

Στην προσπάθεια να εξευρεθούν λύσεις για τα θέματα στέγασης και σίτισης το συντονιστικό της κατάληψης πραγματοποίησε μια σειρά από “θεσμικές επισκέψεις’’ στο δημαρχείο, ύστερα από τις οποίες ο δήμαρχος δήλωσε ότι θα θέσει τα ζητήματα στο δημοτικό συμβούλιο, κάτι που φυσικά δε συνέβη. Σύμφωνα με τον ίδιο το δήμαρχο, Μαρινάκη, το δημοτικό συμβούλιο αρνείται να συζητήσει τα αιτήματα των φοιτητών διότι οι ίδιοι  οι καταληψίες του πανεπιστημίου κατέλαβαν στη συνέχεια το δημαρχείο.  Κάποιοι από εμάς δεν έτρεφαν αυταπάτες ότι τέτοια ζητήματα λύνονται μέσα από θεσμικές διαδικασίες και δημοτικά συμβούλια. Παρόλα αυτά με τη δήλωση του ο Μαρινάκης ανέδειξε άθελα του τη σύνδεση και την ιστορική συνέχεια των αγώνων. Πολλά από τα “θρασίμια” του πανεπιστημίου στάθηκαν αλληλέγγυα στον αγώνα του αναρχικού Ν. Ρωμανού συμμετέχοντας στη κατάληψη του δημαρχείου.

Τρεις εβδομάδες κατάληψης

Μέσα στις τρεις βδομάδες κατάληψης και κινηματικών δράσεων και εκδηλώσεων αναδείχτηκαν και στηρίχθηκαν στην πράξη ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα και αγώνες πέρα απ’ τα πανεπιστημιακά. Σε αυτό το διάστημα, η πανεπιστημιούπολη από ένα λευκό αποστειρωμένο χώρο είχε μετατραπεί σε ένα χώρο γεμάτο με πολιτικά συνθήματα που αντικατόπτριζαν πολλές πτυχές της ζωής των καταπιεσμένων, όπως αντισεξιστικά-αντιομοφοβικά, αντιρατσιστικά-αντιφασιστικά, σε πολλές γλώσσες, αντικρατικά κ.α. Μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, το περιεχόμενο των αντισεξιστικών μηνυμάτων φαίνεται πως έθιγε τη μικροαστική αισθητική ορισμένων, καθώς έγινε προσπάθεια να “φιμωθούν” συγκεκριμένα συνθήματα. Ο πολιτικός αντίλογος και η χρήση επιχειρημάτων έκαμψε τα σεξιστικά και ομοφοβικά στοιχεία των “ενοχλημένων”, ανοίγοντας μία γόνιμη συζήτηση ενδοκινηματικά για ζητήματα φύλου και ομοφοβίας. Τις δράσεις και τα χαρακτηριστικά του κατειλημμένου Παν/μίου προώθησε ιδιαίτερα η δημιουργία αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού εντός του, με ενημερωτικές και θεματικές εκπομπές που αφορούσαν μετανάστες, φυλακισμένους, κριτική ψυχολογία, φύλο και σεξουαλικότητα, αντιπληροφόρηση και άλλα. Παράλληλα, η συστηματική παρουσία καταληψιών στους δρόμους, παρενοχλούσε την κανονικότητα και την ησυχία της πόλης με τις συχνές δυναμικές πορείες και συγκεντρώσεις που καλούσε το συντονιστικό.

Το συντονιστικό της κατάληψης, παρόλο που αποτελούταν από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, κατάφερε -παρά τις όποιες διαφορές- να δημιουργήσει ένα κλίμα συνεργασίας και πολιτικού πολιτισμού διατηρώντας πάντα τη διαδικασία οριζόντια. Ο κινηματικός χαρακτήρας των γενικών συνελεύσεων και των συντονιστικών δε δημιουργήθηκε από τη συμμετοχή μόνο οργανωμένων πολιτικών χώρων, αλλά και από την ενεργή συμμετοχή πολλών ανένταχτων φοιτητών. Οι ανένταχτοι, με την αποφασιστικότητα τους, έδιναν ζωντάνια στις διαδικασίες, τη συνδιαμόρφωση και τα χαρακτηριστικά του αγώνα. Η κατάληψη στηριζόταν και από μεγάλο κομμάτι μεταπτυχιακών, οι οποίοι είχαν για πρώτη φορά δικαίωμα λόγου και συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων στις γενικές συνελεύσεις των προπτυχιακών, που  κερδήθηκε μέσα από το πλαίσιο του συντονιστικού κατάληψης. Λίγες μέρες μετά την έναρξη της κατάληψης στο Παν/μιο, ελήφθη απόφαση για κατάληψη και από το σύλλογο του ΤΕΙ Ρεθύμνου. Αν και το κατειλημμένο ΤΕΙ στήριξε σε πολλές περιπτώσεις την κατάληψη του πανεπιστημίου μέσω κοινών δράσεων, δυστυχώς, η κατάληψη του πανεπιστημίου δεν έδειξε από τη μεριά της την αντίστοιχη στήριξη στην κατάληψη του ΤΕΙ.

Το συντονιστικό της κατάληψης ήταν πάνω από όλα μια κινηματική διαδικασία και δεν αποτέλεσε προεκλογικό μαγαζάκι για κανένα συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό. Στη διάρκεια της χτίστηκαν σχέσεις εμπιστοσύνης, προωθήθηκε ο α/α λόγος στο πανεπιστήμιο, βρήκε χώρο και αντίκρυσμα. Είδαμε στην πράξη ότι το πρόταγμα για αυτοοργάνωση και ακηδεμόνευτο αγώνα μπορεί να συσπειρώσει κόσμο σε κινηματικές διαδικασίες. Αποτιμούμε την κατάληψη και το κίνημα της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου ως μια θετική και χρήσιμη για το μέλλον παρακαταθήκη.

Πρόσφατα κάμερες εγκαταστάθηκαν σε κάποια από τα μεγάλα αμφιθέατρα του πανεπιστημίου. Φημολογείται ότι σκοπός της εγκατάστασης τους είναι η αναμετάδοση διαλέξεων ή συνεδρίων ή η προστασία του υλικοτεχνικού εξοπλισμού . Παρ’ όλα αυτά, καμία επίσημη ενημέρωση δεν υπάρχει μέχρι στιγμής από την πρυτανεία και τη διοίκηση του πανεπιστημίου για τον τρόπο χρήσης και τη διαχείριση του μαγνητοσκοπημένου υλικού, ούτε προς τους εργαζομένους του ιδρύματος ούτε προς την φοιτητική κοινότητα .

Δε μπορεί κανείς να μην αναρωτηθεί ποιοί πιθανόν να είναι στο μέλλον οι πραγματικοί σκοποί και τρόποι λειτουργίας των καμερών, καθώς για ποιο λόγο επικρατεί τόση σιωπή γύρω από αυτούς.

Μέχρι τώρα έχουμε δει πως οι κάμερες χρησιμοποιούνται ως μέσο επιτήρησης και ελέγχου σε δημόσιους, ιδιωτικούς και εργασιακούς  χώρους, χώρους εγκλεισμού όπως οι φυλακές , τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα ψυχιατρεία. Οι εικόνες που συλλέγονται, χρησιμοποιούνται όχι για την εξιχνίαση τυχόντων «εγκλημάτων» αλλά για την καταστολή και την τιμωρία κομματιών της κοινωνίας που αντιδρούν στην αδικία και την εκμετάλλευση. Η ηλεκτρονική επιτήρηση στοιχειοθετεί δίκες εναντίον αγωνιστών που συλλαμβάνονται σε πορείες, κρατούμενων και φυλακισμένων που εξεγείρονται , εργαζομένων που απεργούν και αναπτύσσουν  συνδικαλιστική δράση.

Τρανταχτό παράδειγμα που αφορά το Ρέθυμνο αποτελεί η τοποθέτηση καμερών στο νοσοκομείο  με πρόφαση την τήρηση της «νομιμότητας» και απώτερο σκοπό τον έλεγχο και τη στοχοποίηση εργαζομένων που υπερασπίζονται τον κοινωνικό χαρακτήρα της περίθαλψης, καθώς και ασθενών .

Η τοποθέτηση καμερών στο πανεπιστήμιο είναι επιβεβλημένη από τα πάνω στους εργαζόμενους και σε όσους δραστηριοποιούνται σε αυτό, άσχετα με τις εκάστοτε προφάσεις και ανεξάρτητα από τη βούληση των ιδίων, γι’ αυτό και μας βρίσκει αντίθετους. Διαφωνούμε με τη μαγνητοσκόπηση δημόσιων χώρων και ιδιαίτερα του πανεπιστημίου. Είναι άγνωστο και σίγουρα δεν περνά από το χέρι μας, λαμβάνοντας υπόψη και τις όλο και περισσότερο ολοκληρωτικές συνθήκες στις οποίες ζούμε σήμερα, το πού θα χρησιμοποιείται το υλικό των καμερών και μάλιστα σε χώρους που γίνονται παραδόσεις, εκφράζονται απόψεις, κάποιες φορές έντονες και επικριτικές και γίνονται πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις.  Η εγκατάσταση καμερών σε χώρους όπου διεξάγονται οι πολιτικές και κινηματικές διαδικασίες των φοιτητών, χώρους που πολλές φορές ως μέσο αγώνα καταλαμβάνονται από τους φοιτητές , αναμφίβολα θα λειτουργήσει ως μέσο πρόληψης, καταστολής και τιμωρίας για οποιαδήποτε πράξη αγώνα ή αντίστασης.

Επιπλέον, για όσους το πανεπιστήμιο είναι ο εργασιακός τους χώρος , η βιντεοσκόπηση δύναται να λειτουργήσει σαν ηλεκτρονικός ρουφιάνος που θα καταγράφει πόσο αποδοτικός είναι στη δουλειά του ο καθένας και κατά πόσο ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της εκάστοτε νομοθεσίας ή αφεντικού ή όχι. Αυτό σημαίνει ότι θα καταγράφεται στο φακό μια γκάμα δραστηριοτήτων από το πόση ώρα κάνει διάλειμμα το προσωπικό καθαριότητας και ποιοι υπάλληλοι παρακινούν συναδέλφους τους να απεργήσουν μέχρι ποιες απόψεις διατυπώνει στο μάθημα ο κάθε καθηγητής.

Την ίδια στιγμή που εργαζόμενοι μένουν απλήρωτοι ή πετιούνται, το διδακτικό προσωπικό ολοένα και μειώνεται, οι σπουδές εντατικοποιούνται και η τριτοβάθμια εκπαίδευση υποτιμάται, μυστηριωδώς βρίσκονται πόροι για κάμερες. Ανά πάσα στιγμή , οι κάμερες μπορούν να επεκταθούν από τις συγκεκριμένες αίθουσες και να παρακολουθούν τις κινήσεις μας  στα πάρκινγκ , στα κυλικεία και σε ανοιχτούς χώρους του πανεπιστημίου. Εφόσον θέλουμε ένα ελεύθερο και ανοιχτό σε όλους πανεπιστήμιο, θεωρούμε πως όλοι πρέπει να πάρουν θέση ενάντια σε μια διαδικασία που προσβάλει τις ελευθερίες όλων όσων κινούνται εκεί.

Να ενεργήσουμε ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής και ελέγχου είτε εντός του πανεπιστημίου είτε εκτός.